Επτά χιλιάδες- λέει- είναι οι "επίορκοι" υπάλληλοι. Οι οποίοι έπρεπε από χτες να έχουν απολυθεί -δηλαδή να έχουν καταδικαστεί σε οικονομικό, και όχι μόνο, θάνατο- όπως θερμά συνηγόρησε και η ευαίσθητη αριστερά.
Θα σπεύσω να υπογραμμίσω πως σίγουρα υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι επίορκοι στη δημόσια διοίκηση και πως η τιμωρία τους θα έπρεπε να είναι άμεση και παραδειγματική. Το ότι δεν έγινε (παρότι παλαιόθεν διέθεταν αρκετά θεσμικά εργαλεία ..) είναι απόλυτη και τεράστια ευθύνη όσων έστησαν και κυβέρνησαν την δημόσια διοίκηση. Όμως από εδώ μέχρι τα όσα τρομερά ακούγονται υπάρχουν αποστάσεις που -αν μη τι άλλο- χρειάζεται νε γεμίσουν με «στεγνές» εξηγήσεις:
- Ποιός και πως ακριβώς υπολόγισε τον κατά ριπάς επαναλαμβανόμενο ως ασυζητητί τελεσίδικο τον αριθμό των 7.000; Ακούμε από μέρα σε μέρα αριθμούς για καταγγελίες, τιμωρίες, απομακρύνσεις. Το θέσφατο «7000 επίορκοι» παραμένει ατεκμηρίωτο! Ένας αριθμός -δαμόκλεια σπάθη, μια αυτοδιορισμένη νέμεση.
- Τι ακριβώς περιλαμβάνει ο όρος επιορκία; Οποιαδήποτε παράβαση; Αφορά και σε παραβάσεις άσχετες με την υπηρεσία; (διαβάσαμε π.χ περίπτωση δανειολήπτριας υπαλλήλου που έγινε «επίορκη» επειδή μηνύθηκε από την τράπεζα για μη έγκαιρή αποπληρωμή στεγαστικού!..) . Και είναι δυνατόν εντελώς διαφορετικές παραβάσεις να αντιμετωπίζονται με την ίδια ποινή- "ταρίφα" της απόλυσης; Από το "απρεπώς ενδεδυμένος" μέχρι την υπεξαίρεση και από την καθυστέρηση μιας δόσης μέχρι την διευκόλυνση σε κάποια Ζήμενς; Καταλαβαίνει κανείς ντερμπεντέρης των "μεταρρυθμίσεων" τι πολιτικά , δικαιϊκά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά θέματα ανοίγει;
- Διαχέεται η αίσθηση πως η κατηγορία της επιορκίας δεν θα εδράζεται σε τελεσίδικες διοικητικές ή δικαστικές αποφάσεις αλλά ακόμα και σε απλές καταγγελίες ή αναφορές προς την διοίκηση. Δηλαδή καταγγέλλω εγώ έναν γιατρό για φακελάκι και ...αντίο ο γιατρός. Αν όμως αυτό είναι διοικητική μεταρρύθμιση και εξυγίανση τότε τι είναι πογκρόμ;
- Αν η αιτία της απόλυσης, ενός δασκάλου π.χ, είναι η επιορκία τότε -λογικά- ο απολυμένος θα έπρεπε να αντικατασταθεί από έναν "υγιή". Θα γίνει αυτό ή μιλούν για επίορκους υπαλλήλους και εννούν "επίορκες" θέσεις εργασίας; Και αν σε μία χώρα με 1,5 εκ ανέργους κατασκευάζονται τόσο εύκολα πολιτικές, νομικές και θεσμικές πατέντες νέων απολύσεων, τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να θεωρείται η εργασία αδίκημα;
- Μπορεί κανείς από τους εκτελεστές των συνταγών να σκεφθεί την αποδοτικότητα των μη «επίορκων»; Το πως μπορεί να δουλέψει στοιχειωδώς δημιουργικά και αποδοτικά ένας υπάλληλος όταν αισθάνεται ότι βάζοντας την υπογραφή του είναι ανά πάσα στιγμή έρμαιο μιας (ακόμη και σκόπιμης…) καταγγελίας και μιας προϊσταμένης αρχής που ψάχνει αφορμή να τον διώξει;
Όλα δείχνουν πως η κυβέρνηση για να περάσει τις απολύσεις και την εξαφάνιση του δημόσιου τομέα συνεχίζει να αξιοποιεί μια επικοινωνιακή σιγουράντζα: την κάκιστη γνώμη των πολιτών για την δημόσια διοίκηση.
Αξιοποιεί στο έπακρο την φτώχεια του δημόσιου λόγου της αριστερής αντιπολίτευσης η οποία στο όνομα της υπεράσπισης της δημόσιας σφαίρας και των εργασιακών δικαιωμάτων (επιβεβλημένα αμφότερα) έχει «καταφέρει» να χρεωθεί το φρικτό πρόσωπο του κράτους και να συγκρούεται με την κοινή , εδραία και εν πολλοίς δίκαια αίσθηση των πολιτών…
Αυτή η προπαγανδιστική φάμπρικα πρέπει να τελειώσει. Το άθλιο δημόσιο, η δημόσια διοίκηση της διαφθοράς (οικονομικής και εργασιακής) , της εξυπηρετήσεων στις αγορές , των κολλητών, των δυναστικών συμπεριφορών, των αντικοινωνικών προνομίων, είναι ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ παιδί. Αυτοί ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ το γέννησαν, το ανάθρεψαν, το διαπαιδαγώγησαν το εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά, το έκαναν φρούριο έναντι των εργαζομένων και ξέφραγο αμπέλι έναντι των «αγορών».
Είναι λοιπόν πολιτικός και λογικός τραγέλαφος να περιμένει η Ελληνική κοινωνία αλλαγές από αυτούς. Ακόμα και σήμερα οργιάζουν οι θεσμικές πατέντες για διορισμούς και τρελές αμοιβές Καλαματιανών, «ειδικών συμβούλων» και κομματικών εγκάθετων. Το ΜΟΝΟ που μπορούν να κάνουν ολοκληρωμένα είναι να τραβήξουν τη δημόσια διοίκηση ως τα έσχατα όρια της ιδεολογίας τους και των μνημονίων: Ένα «μικρό και ευέλικτο» κράτος που -αφού δεν θα έχει γή, κτίρια, κοινωνικές υπηρεσίες- απλώς θα βάζει γρήγορα τις σωστές υπογραφές στα σωστά χαρτιά των σωστών ανθρώπων ή ομίλων. Ένα κράτος που ούτε θα έχει ούτε θα παρέχει τίποτα αφού θα τα έχει εκχωρήσει στην ιδιωτική σφαίρα. Που θα είναι πλέον μια οιονεί δημόσια γραμματεία των ιδιωτικών αγορών με θεσμικό αντίκρισμα..
Αυτό θέλουμε; Θέλουμε κι άλλες χιλιάδες ανέργων και τροφίμων επιδομάτων και συσσιτίων; Θέλουμε απόσυρση του δημοσίου από επενδυτικές πρωτοβουλίες; Θέλουμε εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους; Αν ναι καλά πάμε…
Αν όμως όχι τότε οφείλουμε να περιγράψουμε ΑΜΕΣΑ , ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΩΜΑ τι θα αλλάξει. Τι θα σαρωθεί από το σημερινό αίσχος, τι θα εισαχθεί για να εξυπηρετήσει μια ριζική αλλαγή οικονομικής και κοινωνικής διακυβέρνησης.
Όλα τα άλλα (δηλαδή εξωπραγματικοί συμψηφισμοί, φόβοι πολιτικού κόστους, "κόντεμα" του θέματος κλπ) είναι απλώς ζημιογόνα. Είναι «βαρίδια» που καθηλώνουν την δημιουργία κοινωνικού ρεύματος και –κυρίως- την σύνταξη και αποδοχή νέων κοινωνικών συμβολαίων και αξιών άνευ των οποίων...
