Ας υποθέσουμε ότι η προχτεσινή συνεδρίαση της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ
κατέληγε σε μια ομόφωνα εγκεκριμένη
απόφαση. Τα κέρδη –κέρδη άμεσης και δυναμικής απόδοσης- στα εντός και εκτός
Ελλάδας «μέτωπα του πολέμου» είναι θαρρώ ολοφάνερα.
«Μα οι υπαρκτές διαφορές;» ακούω κιόλας να αναρωτιούνται
πολλοί/ες. Και ποιος σας είπε-απαντώ- πως μια ομόφωνη απόφαση χρειάζεται
απαραίτητα να ισοπεδώσει τα πάντα;
Ακούγεται απλουστευτικό αλλά το υποστηρίζω: Μιλώντας στενά
για την πολύ συγκεκριμένη φάση της διαπραγμάτευσης για την οποία συνεδρίασε η
Κ.Ε, θεωρώ πως ήταν υπόθεση ελάχιστου χρόνου η συγγραφή ενός μικρού, συνεκτικού,
πολιτικά πεντακάθαρου και –κυρίως- με τα μάτια στην κοινωνία κειμένου που και Α/ θα συνέθετε την άποψη
όλης της Κ.Ε για την στάση του κόμματος στην πολύ συγκεκριμένη συγκυρία και Β/ θα
άφηνε γνωστές και σε πολιτική ετοιμότητα τις
όποιες αντίθετες απόψεις.
Οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις για μια τέτοια θεώρηση είναι απλές
επίσης : Πρώτη, η ύπαρξη υποτυπώδους συλλογικής αντίληψης η οποία θα ιεραρχούσε
σε ένα κόμμα (και δή της αριστεράς…) ως πρωτεύουσα την συνθετική λειτουργία και
όχι –διάβολε!- την αποσυνθετική. Δεύτερη, η ισχυρή κοινωνική έδραση και αναφορικότητα στις
πολιτικές επιλογές ειδικά στις εξαιρετικής κρισιμότητας σημερινές.
Κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε , ουδέποτε προσεγγίστηκε,
ουδέποτε επιδιώχθηκε στον κατά τ΄ άλλα
(συνεδριακώς ανακηρυχθέντα παρακαλώ!) «ενιαίο» … ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι η μεν υπερψηφισθείσα απόφαση της Κ.Ε είναι ένα κείμενο
αφόρητα φλύαρο και έξω από τα καυτά επίδικα, ενώ οι προταθείσα τροπολογία είναι
ολοφάνερα ένα κείμενο του επιπέδου «εμείς τα λέγαμε».. που σημαδεύει
περισσότερο τα πρακτικά παρά την κοινωνία.
Είδαμε , αντιθέτως, το αρρωστημένο φαινόμενο να ξεχύνονται
σαν στερημένα αμέσως μετά την λήξη της συνεδρίασης της Κ.Ε στελέχη της όχι για
να διακονήσουν την απόφασή της αλλά για να διαφεντέψουν το δικό τους πολιτικό
σαρκίο την (και καλά…) δική τους ιδιοσυστασία.
Έλπιζε κανείς πως η τρομακτική πίεση καταστάσεων ιστορικά και πολιτικά
πρωτόγνωρων και δυσεπίλυτων θα έκανε «το
αγώι να ξυπνήσει τον αγωγιάτη», θα έβαζε την περίσκεψη και την συσπείρωση πάνω
από την παρόρμηση και την, σχεδόν μεταφυσική πλέον, προβολή των διαφορών.
Αλήθεια ποια ακριβώς λογική και πολιτική ανάλυση έχει μετατρέψει
σε δόγμα την πρακτική κατά την οποία οι διαφορετικές προσεγγίσεις πρέπει
ανυπερθέτως να προβάλλονται ρητά ανεξαρτήτως πολιτικής στιγμής, κομματικού
σώματος και αφορμής; Θεωρούν ότι δεν φτάνει που τις ακούμε νυχθημερόν σε ρυθμό
και συχνότητα χορήγησης φαρμακευτικής αγωγής; Θεωρούν ότι υπάρχει ακόμη Έλληνας
που δεν ξέρει ή κινδυνεύει να ξεχάσει τι ειδικότερα λένε ο κ.Παπαδημούλης ή ο
κ. Λαπαβίτσας; Για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του σημειώματος: Η ανανεωτική
αριστερά ήρθε στο πολιτικό προσκήνιο έχοντας ως προμετωπίδα και το ανοιχτό,
δημοκρατικό, πολυτασικό κόμμα. Σε αντίθεση με τα κυρίαρχα μοντέλα του άναρχου
αρχηγισμού και του συγκεντρωτικού συγκεντρωτισμού η κομματική δημοκρατία
θεωρήθηκε σημείο αναφοράς αλλά και συγκριτικό πλεονέκτημα. «Πολλά μυαλά=
καλύτερη γραμμή» για να το εκφράσω
σχηματικά. Ο τρόπος που η πολυτασική λειτουργία καθιερώθηκε και πορεύεται ως
τώρα όχι μόνο δεν έδωσε πλεονέκτημα αλλά γεννά καταστάσεις σχεδόν αρρωστημένες.
Δείτε τώρα: η ιστορία έβαλε στην αριστερά διαγώνισμα με πολύ δύσκολα θέματα.
Και η κυβερνώσα αριστερά αντί να στρώσει κώλο για διάβασμα , αντί να
αξιοποιήσει κάθε ικμάδα σκέψης και δυνάμεων αιμορραγεί πολιτικά και κοινωνικά
σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις συχνότατα ανούσιες, στεγνά και στενά
αυτοαναφορικές. Η τεράστια ενοποιητική βάση που δίνει η ιστορικότητα του
εγχειρήματος , το πρόγραμμα , οι απαιτήσεις της εποχής έχουν περάσει σε
αχρηστία. Οι μικρόκοσμοι των τάσεων και των ομάδων δείχνουν να μην
ενδιαφέρονται παρά μόνο για το κέρδισμα πόντων στη νομή της κομματικής
εξουσίας. Ανοίγεις της Αυγή και τρελαίνεσαι: Σεντόνια, συνήθως χιλιοειπωμένων
αναλύσεων και «αναλύσεων», από επιτελάρχες και σπαθάριους των τάσεων που- ώ του
θαύματος!!!- ξέρουν πάντα «τι πρέπει να
γίνει» και που επίσης –και ξανά ώ του θαύματος…- αυτό που πρέπει να γίνει είναι
η άποψη της τάσης τους. Μια σχεδόν τραγική αίσθηση έωλου ξερολισμού, απαράδεκτης
αυτάρκειας και κοινωνικοπολιτικού αυτισμού βγαίνει απ΄ όλο τούτο. Είναι τυχαίο
που λείπει τόσο πολύ η αυθεντική , πρωτογενής και «εξωτασική» σκέψη- ανάλυση
στην αριστερή πολιτική φιλολογία; Είναι τυχαίο που η αντιπαράθεση των διαφορετικών
(αλλά και των «διαφορετικών»…) απόψεων εκφέρεται τελικά με τρόπο αχρείαστα συγκρουσιακό έως,
συχνά, πολεμικό;
Διάβασα τοποθέτηση στην Κ.Ε επιφανέστατης εκπροσώπου βασικής
τάσης ότι «η διαπραγμάτευση που κάνει η πλειοψηφία έχει οδηγήσει σε παράλυση το
κόμμα» Απίθανα πράγματα που μόνο ο τασικός φανατισμός μπορεί να επικαλείται.…Φταίει ...ο Βαρουφάκης για την παράλυση λοιπόν...
Κάποιοι βολεύονται να ξεχνούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «πετύχει» να
είναι ένα κόμμα που η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και φίλων του δεν είναι
σε τάση αλλά κυβερνάται σε ποσοστό 99% από λεγεωνάριους τάσεων… Το να είναι
ένας ολόκληρος κόσμος καταδικασμένος θεατής των «μαχών» διαφόρων μαγαζιών δεν
είναι αιτία παράλυσης... Το να έχουμε
πυρετώδεις πρωτοβουλίες (κατά κανόνα εσωστρεφείς) των τάσεων αλλά σχεδόν μηδέν πρωτοβουλίες των
οργανώσεων δεν δείχνει το ποιόν της παράλυσης . Το δείχνει όμως η διαπραγμάτευση. Λες και πριν απο αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ χτύπαγε πολιτικούς Μαραθώνιους για πλακα και παρέλυσε μόλις διαπραγματεύτηκε. Μωραίνει Κύριος...
Τα
ρεύματα των ιδεών απεδείχθησαν σκέτα ρεύματα που μόνο πνευμονίες μπορεί να
γεννήσουν. Ποιες και πόσες είναι οι ιδέες που έφεραν τόσα χρόνια; Και δεν μιλώ
για ρήσεις τρέχουσας πολιτικής αξίας ή για προτάσεις στο πλαίσιο πολιτικού
μεροκάματου. Μιλώ για ιδέες πρωτότυπες, σημαίνουσες, τέμνουσες, «εγκυμονούσες».
Μιλώ για συνεισφορά στην κάλυψη των μεγάλων κενών (αυτά κι αν είναι παραλθυτικά!) στην θεωρητική βιβλιοθήκη της
αριστεράς και στον προγραμματικό της λόγο. Πόσες λοιπόν;
Αυτή η αφασική κατάσταση έπιασε ταβάνι (;) τις προάλλες.
Όταν η κυβερνώσα αριστερά έχει απέναντί της θεούς και δαίμονες και η εξασφάλιση
της μέγιστης συσπείρωσης είναι όρος επιβίωσης τι κατάφεραν τα στελέχη της Κ.Ε;
Το ακατόρθωτο: σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνία της αριστεράς «κατάφεραν» να ανακατέψουν
τις άδειες λειτουργίας των μαγαζιών-τάσεων και να φτιάξουν καινούριες φωτεινές επιγραφές…Σε
ποια ακριβώς κοινωνική διεργασία, σε ποια νέα ιδεολογικά ή θεωρητικά
αποκρυσταλλώματα αντιστοιχήθηκε αυτή η κινητικότητα; Σε κανένα προφανώς.
Αντιστοιχήθηκε «απλά» και μόνο στις ανακατατάξεις που υπαγόρευσε στους
μικρόκοσμους η ανάληψη της κυβέρνησης. Είναι αυτό υγιές;
Η εγγυημένη πολυφωνία είναι και πρέπει να παραμείνει ένα το
κρατούμενο. Ο πρώτος που δεν θα χάριζε σε κανέναν και για τίποτα την
ανεξαρτησία της γνώμης του είναι ο γράφων. Ωστόσο η ύπαρξη και εκφορά μιας
άποψης δεν ταυτίζονται ως ενέργειες. Ενώ η πρώτη είναι θησαυρός η δεύτερη
μπορεί να τον θάψει αν δεν υπόκειται στην κανονιστική αύρα της συλλογικότητας
και στην αίσθηση της ιστορικότητας.
Και στο τέλος της γραφής ας σημειώσουμε: η εμμονική-
δογματική προβολή της διαφορετικής άποψης
φαντασιώνεται ότι και μόνο με την εκφορά της κάτι κάνει, ότι ελέγχει και
κανονίζει συμπεριφορές και πολιτικές επιλογές, ότι πραγματώνει την δημοκρατία.
Αμ δε.. Αριστίνδην στελέχη, αριστίνδην υποψήφιοι βουλευτές, τασικές ποσοστώσεις στις τοποθετήσεις
στελεχών, και άλλα δυσοίωνα παρόμοια που ομοφώνως έγιναν δεκτά (…) απέχουν από
την δημοκρατία μιας αριστεράς δρόμο! Και παρακάτω: Σε ένα πραγματικά πολυφωνικό
αλλά συλλογικά συμπεριφερόμενο κόμμα οι σοβαρές και πολλές αντιρρήσεις σε
επιλογές κυβερνητικών στελεχών δεν θα ήταν απλώς άσφαιρη «αντίπαλη γκρίνια». Θα
ήταν διαρκής και γόνιμη επενέργεια, επιβολή διαλόγου, υπόμνηση λογοδοσίας,
παράγοντας επανεκτιμήσεων. Ενώ τώρα οι διαφορετικότητες γκρίνιαξαν αλλά δεν
επέδρασαν ούτε στο φεστιβάλ αμετροέπειας κατά τις τελετές παράδοσης-παραλαβής
των υπουργείων, ούτε στην οίηση του χειρισμού της ΕΡΤ, ούτε στην οικοδόμηση
αυτόνομων κέντρων κυβερνητικού λόγου , ούτε στην ελαστικότητα των κόκκινων
γραμμών, ούτε στις καθυστερήσεις ώριμων πολιτικών…
Κλείνω στερεοτυπικά: Οι καιροί ου μενετοί. Αν όχι εδώ και
τώρα πολυφωνική συλλογικότητα πότε;
