Για την κυβερνητική συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ πολλά ακούγονται ένθεν και ένθεν. Από σκληρή κριτική μέχρι λοιδορίες
κι από χρέωση μειωμένης αριστεροσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι αιτία πολέμου από το
ΠΟΤΑΜΙ. Πως την κρίνει η δεκαετιών
αριστερή ταπεινότητά μου:
Είναι μια έντιμη πολιτική συμφωνία. α/ Διότι έχει σαφή
προγραμματική βάση. Η «αντιμνημονιακή» (= χωρίς το δόγμα της λιτότητας)
κεντρική ιδέα διαχείρισης της κρίσης, η επανάκτηση των εθνικών εργαλείων
πολιτικής, η προτεραιότητα στην ανάπτυξη κλπ είναι η κύρια και καίρια βάση της
σύμπραξης β/ διότι είναι σκληρά δοκιμασμένη στην πράξη. Δυόμισι χρόνια στη
Βουλή οι δυο δυνάμεις είχαν αβίαστα την ίδια στάση σε δεκάδες νομοσχέδια
–πυλώνες της εφαρμοζόμενης πολιτικής, στους προϋπολογισμούς, στην εκλογή ΠτΔ
κλπ. Οι δε ΑΝΕΛ μέσα σε συνθήκες άγριας πολιτικής και ιδεολογικής πίεσης
προτίμησαν να χάσουν τους μισούς βουλευτές τους από το να στρίψουν την
αντιμνημονιακή τους γραμμή
γ/ διότι έγινε πάνω από το τραπέζι. Τα κύρια σημεία της
σύγκλισης τα γνώριζαν οι πάντες αρκετά πριν τις εκλογές και ψήφισαν όπως
ψήφισαν γνωρίζοντάς τα. Η παρά πάσα προσδοκία άνετη είσοδος των ΑΝΕΛ στη Βουλή
υποδηλώνει ίσως και μια ιδιότυπη «έγκριση» αυτής της προοπτικής.
« Μα με τους δεξιούς», τίθεται (και συχνά πλασάρεται…) το
ερώτημα.
Ερώτηση ελαφριά για πολύ βαριά θέματα. Οι πάντες ήξεραν ότι η κυβέρνηση αυτή θα ήταν
μια «ειδική» κυβέρνηση . Ο ΣΥΡΙΖΑ ρητά
και κατηγορηματικά είχε σημειώσει ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης «όχι αυτό
που θέλουμε αλλά αυτό που μπορεί να γίνει σήμερα». Με παρόμοιο σκεπτικό για τον
ειδικό χαρακτήρα μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης μίλαγαν οι ΑΝΕΛ. Το πολιτικά παράδοξο και το ιστορικά
ασυγχώρητο θα ήταν δυνάμεις με ένα τόσο ορατό πλαίσιο σύγκλισης στην δεδομένη
πολιτική στιγμή ΝΑ ΜΗΝ συνεργαστούν επειδή έχουν – και πράγματι έχουν σοβαρές
ιδεολογικές αντιθέσεις. Η πολιτική ιστορία και η ιστορία της αριστεράς σε όλο
τον κόσμο είναι γεμάτη από συνεργατικά εγχειρήματα παρόμοιας αντίληψης.
Τα περί αγεφύρωτων διαφορών στο επίπεδο μιας (παντελώς
απροσδιόριστης…) «κουλτούρας» είναι απλώς
ελαφρότητες και αφόρητος ψαλιδοκωλισμός. Όταν καίγεται η χώρα σου δεν διώχνεις
πυροσβέστη επειδή «μυρίζουν οι μασχάλες του»…
Υποθέτω ότι κάθε αριστερός θα ήθελε συνεργασία με μια δύναμη
πιο κοντά στις ιδέες του. Εύλογο. Θα υπέθετε βάσιμα ότι θα ήταν πιο προωθημένη
, πιο «ελεύθερη» Όμως η πολιτική σπανίως μοιάζει με περιβολάκι όπου κορφολογείς
ότι σ΄ αρέσει. Η εκλογές – ο λαός δηλαδή …- έδωσε αυτό το πολιτικό φάσμα, από
αυτό θα έκανες ή δεν θα έκανες συνεργασίες , θα έκανες ή δεν θα έκανες κυβέρνηση!.
Ας μην ξεχνάμε πως οι εναλλακτικές ήταν
πρακτικά ανύπαρκτες: Το ΚΚΕ δεν ήθελε, το ΒενιζεΠΑΣΟΚ δεν το ήθελε ουδείς, το
Ποτάμι δεν θα έδινε εχέγγυα αντιμνημονιακής γραμμής, οι δεύτερες εκλογές θα ήταν περιπέτεια με πιθανότατη νεοδεξιά
ενέδρα.. Άρα;…
Κι ένα τελευταίο: Ας μπουν στον κόπο κάποιοι αφ΄ υψηλού κριτές της συμφωνίας να
την συγκρίνουν με τις πιο φρέσκες που ζήσαμε . Όλες έγιναν κάτω από το τραπέζι,
σε βάσεις αλλότριες από τις διακηρυγμένες και ψηφισμένες από τους πολίτες: Το
σκότος της ΝΔ με το φώς του ΠΑΣΟΚ, η αντιμνημονιακή ΝΔ με το φιλομνημονιακό
ΠΑΣΟΚ, ΝΔ –ΠΑΣΟΚ των μνημονίων με πρώην αντιμνημονιακό ΛΑΟΣ . Καραμνημονικοί
Ν.Δ ΠΑΣΟΚ με ΔΗΜΑΡ της «επαναδιαπραγμάτευσης με στόχο την σταδιακή απόσυρση».
Κι όλα τούτα τα σχήματα με κεντρικά στελέχη, τζιχαντιστές των μνημονίων και των
τραπεζών τύπου Παπαδήμου, Στουρνάρα, Χαρδούβελη.. Εδώ να δεις «κουλτούρα»
συνεργασιών…
Έτσι κι αλλιώς η κυβέρνηση αυτή θα κριθεί ακριβώς γι αυτά
για τα οποία υπερψηφίστηκε και συνεστήθη: Από το τι θα κάνει για την ανακοπή
της φτώχειας και της λιτότητας , για την επανεκκίνηση της οικονομίας, την
διαχείριση του χρέους. Δεν θα κριθεί από
το όνομα της ΠΓΔΜ, ή τις ΑΟΖ, ή την ολοκληρωμένη επίλυση του μεταναστευτικού.
Σε κάθε περίπτωση η εξαιρετικά απλή και δίκαιη λύση που δόθηκε στο θέμα του
όρκου όπου υπάρχει σαφής διαφορά
αντιλήψεων, δείχνει ότι και στα ακανθώδη
μπορούν να υπάρξουν προωθητικές λύσεις. Η σαφής, δημόσια και ρητή πολιτική βάση
της συμφωνίας παρέχει ευρυχωρία και εναλλακτικές: Θέλεις θρησκευτικό όρκο ;
Ορκίσου. Θέλεις πολιτικό «όρκο»; Ορκίσου. Πάμε παρακάτω τώρα..
Όλα ρόδινα θα πείτε; Όχι βέβαια. Αν όλα ήταν εύκολα,
ευθύγραμμα και εγγυημένα δεν θα κάναμε
πολιτική. Θα πλέκαμε σεμεδάκια…
