Σκοτωμός έγινε για το άρθρο του Α. Τσίπρα που ασχολήθηκε με
το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη του Ανδρέα Παπανδρεόυ.
Έξαλλοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «φυσικοί κληρονόμοι» του
ξέσπασαν σε υβριστικά σχόλια για τον φιλόδοξο, ου μην και παρείσακτο,
«σφετεριστή» της κληρονομιάς. Μέσα στην πρεμούρα τους «ξέχασαν» να αναμετρηθούν
με την στεγνή πραγματικότητα: δηλαδή α/ με το πως ακριβώς φέρθηκαν οι ίδιοι
στην υποτιθέμενη κληρονομιά- κελεπούρι και , β/
ποια ακριβώς πολιτική και ιδεολογική «περιουσία» προσδιορίζουν ως
κληρονομιά. Η κατάσταση της Ελλάδας που, ως κατευθείαν εκτελεστές της διαθήκης
του ΑΠ, παρέδωσαν δεν τους απασχόλησε. Η εικόνα χρεοκοπίας, γενικευμένης
διαφθοράς , μιζοκρατίας, απόλυτης ταύτισης ιδεών και πολιτικής με
τα σκυλιά των αγορών και τους ΑδωνοΚαρατζαφέρηδες δεν τους απασχολεί επίσης.
Ωστόσο το σχόλιό μας δεν αφορά κυρίως αυτούς.
Αφορά κυρίως την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ στο βαθμό που
επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως μέτοχός της.
Ο κ. Τσίπρας ήταν ευθύς και σταράτος. Το κείμενο που υπέγραψε
ήταν μια ρητή διακήρυξη για το ότι θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχιστή και εκφραστή του
«καλού» αρχικού ΠΑΣΟΚ του «εμπνευσμένου ηγέτη» Ανδρέα Παπανδρέου.
Μια τέτοια ιδεολογική
και πολιτική διακήρυξη –θα συμφωνήσουμε όλοι νομίζω- είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση. Συνεπάγεται τρομερά
συγκεκριμένες και πρακτικές πολιτικές επιλογές τόσο στο πεδίο της εφαρμοσμένης
πολιτικής(κυβέρνηση γαρ…) , όσο και στα πεδία των συμμαχιών , της Ευρωπαϊκής
πολιτικής, των ιδεολογικών προσδιορισμών κλπ .
Νομίζω πως προφανώς πρόκειται για μια στρατηγικής εμβέλειας
απόφανση η οποία μάλιστα είναι απολύτως καινοφανής αφού τίποτα παρόμοιο δεν
είχε εκφραστεί μέχρι χτές για το ίδιο θέμα από καμιά συνιστώσα της Αριστεράς.
Παρατήρηση πρώτη λοιπόν. Είναι ασφαλώς απαραίτητη για την
αριστερά μια μελέτη του «φαινομένου» ΠΑΣΟΚ βαθύτερη και στοιχισμένη με τα
δεδομένα της πολιτικής ιστορίας στην Ελλάδα.
Η τοποθέτηση του κ. Τσίπρα δεν είναι τίποτε από αυτά. Είναι το αντίθετό
της . Ένα μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας , ένα κεφάλαιο που
συνεχίζει να γεννά πολιτικές καταστάσεις , αντιμετωπίστηκε ως πολιτική αρπαχτή.
Αντιμετωπίστηκε ως ευκαιρία να τσιμπήσει επιρροή από ένα χώρο με σημάδια διάλυσης. Σημάδια που έγιναν
τεράστια με την απολύτως άδεια κοινωνικά, προγραμματικά και ιστορικά προσπάθεια «ανασυγκρότησης» που εκφυλίστηκε σε
καλλιστεία αρχηγών. Αυτή τη στιγμή, μέσα σ΄αυτό το τοπίο ο κ.
Τσίπρας ξεχύθηκε για να βγάλει πολιτικό μεροκάματο.
Το χειρότερο βέβαια δεν είναι αυτό. Αυτή η αντίληψη της
επιδίωξης ενός απελπιστικά «κοντού» και ρηχού πολιτικού συμφέροντος, η πολιτική
με πολύ ευκολία αλλά ελάχιστη ιστορικότητα χαρακτηρίζει τον κ. Τσίπρα νομίζω.
Το χειρότερο είναι η υποδοχή αυτής της τοποθέτησης από το
κόμμα του.
Ο κληρονόμος κ. Τσίπρας ανακοίνωσε μια τοποθέτηση
στρατηγικού χαρακτήρα χωρίς να συζητήσει θεσμικά με κανέναν -πλην ίσως του
«σοφού» (θου κύριε…) κ. Φλαμπουράρη;
Μια τοποθέτηση δε η οποία συνιστά ριζική στροφή , αν όχι
αναίρεση!- όσων ίσχυαν ως εκτιμήσεις.
Όλα ανεξαιρέτως τα ιδρυτικά κείμενα του χώρου, όλες
ανεξαιρέτως οι συνεδριακές αποφάσεις ( η τελευταία ελάχιστους μήνες πρίν!) , όλες οι παλιότερες
επίσημες ανακοινώσεις κατά την ίδια επέτειο περιείχαν ρητά την αντίθετη
θεώρηση. Όχι μόνο δεν θεωρούσαν εαυτόν κληρονόμο αλλά αμφισβητούσαν την ίδια
την αξία και το περιεχόμενο της ΠΑΣΟΚΙΚΗΣ και Ανδρεϊκής κληρονομιάς.
Η απόλυτη σιωπή απέναντι σε ένα ακόμα – και πολύ μεγάλο
τούτη τη φορά- επεισόδιο ακραίου και καταλυτικού αρχηγισμού είναι το χειρότερο
σε τούτη την υπόθεση. Ένας ολόκληρος χώρος – ο χώρος που έμαθε την Ελλάδα τι
σημαίνει και τι αξίζει η εσωκομματική συγκρότηση και δημοκρατία…- παραμένει
απαθής σε μια μετάλλαξη η οποία ακόμα κι αν είναι σωστή (λέμε τώρα…) δεν μπορεί
παρά να είναι αποτέλεσμα συντεταγμένης και συλλογικής αναζήτησης. Να είναι
έστω, διάβολε, πάνω από το τραπέζι και όχι από κάτω!. ). Όμως εδώ σιωπή. Η ίδια
κραυγαλέα και αυτοκαταστροφική σιωπή που συνόδευσε και την εντελώς παρόμοια
απόφανση του αρχηγού να παρατήσει την Ευρωπαϊκή Αριστερά ( ο επικεφαλής του
ευρωψηφοδελτιου της παρακαλώ..) για να γίνει οργανικό τμήμα της κεντροαριστεράς
του Ολάντ, του Γκάμπριελ, του Νταϊσελμπλουμ , του Μοσκοβισί , του Βενιζέλου και
άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων.
Η σιωπή είναι χρυσός λένε. Το ρητό ισχύει απόλυτα εν
προκειμένω. Αν βέβαια σε λένε Αλέξη Τσίπρα. Γιατί αν σε λένε – ή θέλεις να σε
θεωρούν- αριστερά…
