Νοβαρτισμένη δημοσιολογία και τα σκανδαλιστικά παραφερνάλια ενός σκανδάλου

Σημειώνουμε:

1/ Το σύνολο σχεδόν της δημοσιολογίας που πρόσκειται στην αντιπολίτευση  χρησιμοποίησε επί χρόνια ως έναν από τους πυλώνες της κατακλυσμιαίας φιλομνημονιακής προπαγάνδας της, την ύπαρξη «εκτεταμένης και μακροχρόνιας διαφθοράς που βούλιαξε τη χώρα». Στην ανάπτυξη του αληθοφανούς σχήματος έγινε απολύτως καθαρό ποια διαφθορά εννοούσαν. Ποτέ δεν περιελάμβαναν στο ερμηνευτικό τους σχήμα την διαφθορά τύπου εξοπλιστικά, Ολυμπιακοί, υπεράκτια φοροδιαφυγή, εργολαβοκρατούμενο δημόσιο κοκ.
Μετά μανίας δημοσιολογούσαν για τα (απολύτως υπαρκτά ,σημαίνοντα και αρνητικά!) περιστατικά «πέτσινων» συντάξεων, επιδομάτων, επιδοτήσεων και φοροδιαφυγής του είδους «δεν κόβουν αποδείξεις οι φούρνοι». Διαφθορά ήταν η μαρίδα. Η συναγρίδα αποκρύπτονταν είτε αθωώνονταν στο όνομα της βλακώδους –ου μην και αποδοτικής για μερικούς…- «υπεράσπισης της επιχειρηματικότητας». Όσο και αν η ψυχρή μέτρηση (επιπέδου αριθμητικής σε περιπτώσεις..) έδειχνε πως η παραβατικότητα του είδους «ψεύτικο επίδομα» δεν ακουμπά ούτε κατά διάνοια την ποιότητα και την ποσότητα της οικονομικής κατάρρευσης, αυτοί επέμεναν.

Αποσιώπησαν, απαξίωσαν ή δαιμονοποίησαν με πάθος τις καταγγελίες -αποκαλύψεις  για υποθέσεις όπως Ζήμενς, λίστες μεγάλης Φοροδιαφυγής, τα εν Ελλάδι παραρτήματα των Παραδείσιων φορολογικών σκανδάλων, την θεσμικοοικονομική σαπίλα τύπου ΚΕΕΛΠΝΟ  κλπ. Υπεράσπισαν δε με πάθος (σιωπηλό ή  του είδους Πορτοσάλτε) τους εμπλεκόμενους πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλόσχημους ακόμη κι αν εμπλέκονταν στο δύο τόνων «καράβι απ την Περσία»…

Το ίδιο αλλά αναβαθμισμένο ζούμε και τώρα με την Νοβαρτισμένη διαφθορά.

Χρειάστηκαν μια βδομάδα για να δεχτούν ότι υπάρχει σκάνδαλο. Και μετά, όταν η διεθνής του διάσταση έσπαζε τα φράγματα ενημέρωσης, έσπευσαν να το …εγχειρήσουν  ως «πολιτική σκευωρία»!

Το σχήμα είναι απίστευτο. Δεν ακουμπάμε καν τους ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ υπεύθυνους για το όργιο. Δεν ακουμπάμε καν αυτούς που αναφέρει η δικογραφία. Αντίθετα τους υπερασπιζόμαστε a priori και σε πείσμα κάθε αντικειμενικής εμπλοκής . Γιατί; Διότι η δικαιοσύνη είναι όργανο του Τσίπρα. Η ίδια ακριβώς δικαιοσύνη (που οι "δικοί τους" όρισαν, εκπαίδευσαν,  σχεδίασαν…)  την οποία αποθέωναν όταν συστηματικά (και εσκεμμένα κατά τη γνώμη μου) αποδομούσε θεμελιώδεις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης (άδειες καναλιών, παραγραφή μεγάλης φοροδιαφυγής, λειτουργική ακύρωση πόθεν έσχες κλπ).

Μιλούν για θεσμική εκτροπή οι ίδιοι ακριβώς που εξοντώνουν μάρτυρες και τον «δικό τους» νόμο που εύλογα τους προστατεύει. Ονομάζουν τους αρμόδιους δικαστικούς τσιράκια και φερέφωνα και ζητούν το λόγο από την κυβέρνηση γιατί δεν εξετάζει (η κυβέρνηση…) άλλους μάρτυρες και άλλες περιόδους!!!. Επί των πολιτικών χειρισμών καθένας δικαιούται και επιβάλλεται να κάνει κριτική- όποια έχει και όσο σκληρή θέλει. Και οι χειρισμοί της κυβέρνησης δίνουν, για μένα, έδαφος για σοβαρότατη κριτική. Όμως «firsts things first"…

Καμία κριτική δεν μπορεί να προσπερνάει τα «στεγνά» δεδομένα της ύπαρξης σκανδάλου και επομένως, της ύπαρξης ευθυνών -πολιτικών κατ΄ αρχήν κι΄ ότι βγάλει η δικαστική οδός στη συνέχεια. Το σκάνδαλο και οι τρομακτικές και πολύπλευρες συνέπειές του είναι αφετηριακά αντικειμενικά δεδομένα και επομένως δεν μπορεί παρά να είναι «ένα το κρατούμενο» για κάθε έντιμη και ορθολογική ανάλυση.

Η συνειδητή παραθεώρηση ή και παραχάραξη αυτών των δεδομένων δεν συνιστά αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Συνιστά αντιπολίτευση στη χώρα, στο δημόσιο συμφέρον, στους βαριά φορολογούμενους πολίτες, στην δικαιοσύνη. Και βέβαια στον ορθό λόγο… Αλλά ποιος σκοτίστηκε γι αυτόν από κείνους που είδαν στην μνημονιακή καταστροφή και στα ερείπια αριθμών και ανθρώπων της χώρας ευπρόσδεκτες και θετικές «μεταρρυθμίσεις» ή και ευκαιρίες για να τσακίσουν τον πολιτικό "εχθρό».

Η πλημμυρίδα της εν λόγω δημοσιολογίας δεν στέκεται και πολύ σ’ αυτά. Στην πράξη  επιχειρεί, με την άπλετη βοήθεια των κυρίαρχων ΜΜΕ, να αντικαταστήσει  στο «εδώλιο» της πολιτικής λογοδοσίας τον «δράστη» των σκανδάλων με τον πολιτικό και τον δικαστικό διαχειριστή του σκανδάλου. Αντί για δίκη των εμπλεκόμενων ζητούν δίκη των δικαστών πολιτικών και φυσικών με το όνομα και τις απαράγραπτες ευθύνες της ίδιας της Novartis εξαφανισμένα!! Η εκστρατεία δεν είναι τόσο εκστρατεία διάσωσης φυσικών προσώπων (όσο κι αν κάποιες αγάπες δεν κρύβονται). Τα εμπλεκόμενα πρόσωπα πρέπει να σωθούν μόνο στο βαθμό που συμβολίζουν - εκπροσωπούν ενεργά αυτό το βαθύ κράτος. Τι σας λέει π.χ η κραυγαλέα διαφορά δημοσιότητας που δέχεται ο λόγος των βαριών ονομάτων έναντι αυτού των κκ. Κουτρουμάνου και Λυκουρέντζου. 

Η αντιμετώπιση αυτή συνιστά κυρίως προσπάθεια να σωθεί το βαθύ κράτος του οποίου το τερατώδες σκάνδαλο απειλεί με απόλυτη πολιτική απαξίωση κάποια βάθρα. Το τεράστιας αποδοχής κοινωνικό αίτημα να "πληρώσουν οι υπαίτιοι και επίορκοι" μπορεί να ανεστάλη αλλά είναι εδώ και αν ξυπνήσει από τις αποκαλύψεις μπορεί να παράξει απρόβλεπτα πολιτικά δεδομένα. Μπορεί να σκουπίσει πρόσωπα , πράγματα, κόμματα. Όλοι το ξέρουν, όλοι το νιώθουν, όλοι το φοβούνται. Το βαθύ κράτος ένα παραπάνω γιατί κινδυνεύει να χάσει τα περισσότερα και τα βαθύτερα...  

ΥΓ. Σ΄ αυτήν την επικοινωνιακή πανστρατιά πρωτοστατούν δημοσιολόγοι από τις περιοχές των «πρώην αριστερών» που με μίσος δεν ζητούν κάθαρση , δεν αρκούνται στην (απολύτως θεμιτή) σκληρή κριτική αλλά ζητούν «αριστερό αίμα». Τούτο  επιβεβαιώνει οτι η πολιτική αυτή στάση έχει αυτονομηθεί σε ιδιαίτερη πολιτική-ιδεολογική κατηγορία της οποίας μοναδικός στόχος και μέσον είναι το : «θάνατος στην αριστερά με κάθε μέσον αρκεί να πονάει». Έχει αναλάβει το ρόλο μιας οιονεί επικοινωνιακής εμπροσθοφυλακής των καθεστωτικών βάθρων. Στη συγκυρία του σκανδάλου ο ΣΥΡΙΖΑ δέν είναι παρά η βολική αφορμή. Ο στόχος ,ομολογημένος από τους ασυγκράτητους εξ΄αυτών , είναι η αριστερά ως πολιτική -ιδεολογική κατηγορία. Ο «καρκίνος της ανθρωπότητας» όπως διάβασα κάπου όπου κάποιοι μιξόκλαιγαν για τους θεσμούς και την πατρίδα που ουδόλως απειλούνται από την NOVARTIS και τους Νοβαρτισμένους ταγούς , αλλά από …τον Τσίπρα, την Τουλουπάκη , τους κουκουλοφόρους μάρτυρες  και την  "Καραμανλική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ». Βλέπετε ότι όταν η ενοχική πολιτική εμμονή γίνεται απολιτικό μίσος ο ορθολογισμός γίνεται πατσαβούρι και τότε μπορεί ακόμα και μέσα στο ζόφο να βγεί λίγο γέλιο…