 |
Όποιος δεν το βλέπει δεν θέλει να το δει: Αυτό που ζούμε είναι η προμελετημένη και συστηματική οικοδόμηση αστυνομικού κράτους. Έχουμε μπροστά μας μια ιστορική εξέλιξη. Την ολοκληρωτική και βίαιη κατεδάφιση όχι απλώς κάποιων δημοκρατικών κατακτήσεων της μεταπολίτευσης, αλλά του συνόλου του μεγάλου δημοκρατικού κεκτημένου – ως συγκεκριμένα μέτρα και ως κουλτούρα- που χαρακτήρισε το πέρασμα από την δικτατορία στην δημοκρατία.
Απέναντι σ΄αυτή τη εξέλιξη ο κόσμος στάθηκε με αξιοσημείωτη ωριμότητα. Σε συνθήκες σοκ από την πανδημία και τους περιορισμούς, αφυπνίστηκε , δείχνει να κατανοεί το ιστορικών διαστάσεων πολιτικό διακύβευμα, κινητοποιείται.
Ο κόσμος προσπαθεί- απεγνωσμένα - θα έλεγα να δώσει χαρακτήρα ενιαίου κινήματος στην αντίθεσή του στην αστυνομοκρατία. Στήνει μόνος του ενωτικές διαδηλώσεις. Στη «μάχη του διαδικτύου» όσο μπορεί πασχίζει μόνος του να δώσει ενιαίο χαρακτήρα. Κοινές αναρτήσεις φωτο – βίντεο, τα ίδια φωτογραφικά συνοδευτικά ων προφίλ κλπ.. Ο κόσμος από ένστικτο δείχνει να καταλαβαίνει, πέρα από το διακύβευμα, και το στοιχειώδες μέσο επιτυχίας : την αδήριτη ανάγκη για ενιαία έκφραση της αντίθεσης στο αστυνομικό κράτος..
Ο κόσμος, επίσης, φαίνεται να αξιολογεί όπως πρέπει τον αποκλεισμό κάθε διαφορετικής από την κυβέρνηση φωνής στα ΜΜΕ συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων. Επέλεξε λοιπόν αυθόρμητα την μεταφορά του πεδίου μάχης από τα ΜΜΕ στο διαδίκτυο αποδυναμώνοντας έτσι την σε βάρος του πραξικοπηματική μονοτροπία των ΜΜΕ. Και κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε καμία πολιτική δύναμη και κανείς «χαρισματικός»: να ανατρέψει την κυρίαρχη ατζέντα και τις ως χτές παγιωμένες πολιτικές ισορροπίες υποχρεώνοντας για πρώτη φορά τον ατσαλάκωτο κ. Μητσοτάκη να παραδεχθεί αστυνομική βία.
Και οι αντιπολιτεύσεις που είναι αναρωτιούνται πολλοί. Υπάρχουν αλλά πως παρεμβαίνουν; Αντί να ηγηθούν, να εμπνεύσουν , να δώσουν πολιτικό βάθος και πρακτικό πολιτικό αντίκρισμα στην κοινωνική αφύπνιση συμπεριφέρονται σαν πολιτευτές Β κατηγορίας.
Όσο οι «επίσημες» τοποθετήσεις τους δείχνουν μεγάλα περιθώρια διαμόρφωσης ενός ελάχιστου τακτικού προγράμματος διεξόδου από την επανίδρυση του αστυνομικού κράτους, τόσοι αποστάσεις μεγαλώνουν.
Αντί να προχωρήσουν σ΄αυτό που υποδεικνύουν με έμφαση η ιστορική στιγμή, το είδος του διακυβεύματος (που περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, την ίδια την δυνατότητά τους να απευθύνονται στους πολίτες!) και η προφανής λαϊκή «υπόδειξη» , πορεύονται κατά μόνας. Περιορίζονται να «διασταυρώνουν τα ξίφη τους» (τι κλισέ και τούτο!...) στη Βουλή όπου απολαμβάνουν την πιασάρικη στους θαυμαστές πλην άγονη ευκολάντζα να «κατατροπώνουν» τον Κ. Μητσοτάκη .
Μάχες, που όλως περιέργως, είναι «σκληρές» διατυπώσεις και σκληρές διαπιστώσεις. Απουσιάζει το ψαχνό. Αυτό που θα μετέτρεπε την άγονη γκρίνια σε πολιτική παρέμβαση: συγκεκριμένα αιτήματα ικανά και αναγκαία να εμπνεύσουν και να δημιουργήσουν πολιτική κοίτη στα αφυπνισμένα κοινωνικά ρεύματα , να κερδίσουν μέτρα για την δημοκρατία και τα δικαιώματα, να συμβάλλουν πρακτικά στην ανάδειξη της ανάγκης και της δυνατότητας εναλλακτικής πολιτικής στον τομέα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Συνταγματικά δικαιώματα φαλκιδεύονται μέρα μεσημέρι. Τι προτείνουν για την αστυνομική βαρβαρότητα; Για την ολοκληρωτικών οσμών διαχείριση της ενημέρωσης; Για την Πανεπιστημιακή αστυνομία;
Κάθε αντιπολιτευτική δύναμη έχει προφανώς τους λόγους της γι αυτήν την πολιτική άρνηση του προφανούς.. Επίσης κάθε μια έχει άλλο ποσοστό ευθύνης ανάλογα με το βάρος και την θέση της στην πολιτική- κοινωνική «ιεραρχία». Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει άλλες και άλλες το ΜΕΡΑ25. Ωστόσο δεν θα σταθούμε εδώ στα ιδιαιτέρως εύλογα «γιατί .
Θα σταθούμε στο ιστορικά επείγον και πολιτικά μείζον: Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι που επικαλούνται στους κομματικούς τους μικρόκοσμους, η άρνηση τους να δράσουν από κοινού αποτελεί ασυγχώρητη πολιτική ανεπάρκεια . Ουσιαστικά τους καθιστά, εκόντες άκοντες, παράγοντα απονεύρωσης της κοινωνικής αντίδρασης που σχηματοποιείται. Παραπέμπει σε θλιβερές μορφές πολιτικαντισμού όπου απλά αναμένουν να τσιμπήσουν ότι από την κοινωνική αντίδραση μετατραπεί σε ψηφαλάκια. Όμως αυτό δεν συμφέρει κανέναν, ούτε καν τους ίδιους . Είναι (;) γνωστό πως η απογοήτευση της κοινωνικής αντίδρασης μικραίνει τα ακροατήριά τους, οδηγεί σε συντηρητικότερες αναδιπλώσεις… Έστω τώρα λοιπόν ας αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ας ασκήσουν Πολιτική αντί πολιτική. Ας αφήσουν για λίγο τον μικρόκοσμο τους και ας κοιτάξουν τον κόσμο.
