Μήνες τώρα το ΚΙΝΑΛ- ΠΑΣΟΚ πασχίζει να ανασυνταχθεί, να συναντήσει ξανά τις δόξες του παρελθόντος και της εξουσίας που τόσο του λείπει.
Το πρώτο παράδοξο είναι ότι η διαδικασία ανάδειξης αρχηγού είναι η κεντρική και μάλλον αποκλειστική διαδικασία ανασυγκρότησης!. . Ένα κόμμα που γνώρισε εκλογικές ήττες επιπέδου έξωσης από το πολιτικό σκηνικό, φρονεί πως θα ξανασταθεί στα πόδια του απλώς αλλάζοντας αρχηγό. Χωρίς την παραμικρή προγραμματική μεταβολή έναντι των ιδεών και των πολιτικών που το «σκότωσαν». Χωρίς την παραμικρή συζήτηση- αναζήτηση των αιτίων της δεινής ήττας. Των αιτίων του ότι με την διακυβέρνησή του η χώρα έπεσε στο γκρεμό της χρεωκοπίας, της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, της θηριώδους φτώχειας , της εκποίησης των πάντων, του βαρύτατου τραυματισμού της δημοκρατίας, της νέας μετανάστευσης . Κι όλα αυτά στο φόντο μιας θηριώδους κομματοκρατίας που οδήγησε στη φυλακή ή στον στιγματισμό δεκάδες κορυφαία στελέχη του και σε μια συγκυβέρνηση με την σκληρή δεξιά- ακροδεξιά του ΛΑΟΣ και του κ. Σαμαρά όπου ψήφισαν- χωρίς να διαβάσουν!- την μνημονιακή καταστροφή. Για όλα τούτα κουβέντα!. Ούτε λέξη!. Για το τι και γιατί πήγε λάθος , ποιες κεντρικές επιλογές διατηρούν και ποιές απορρίπτουν, με ποιες κοινωνικές ομάδες συντάσσονται . Τίποτα! Ο νέος «προεδράρας» εκλέγεται εν κενώ!
Παράδοξο δεύτερο και συναφές. Ο λόγος των υποψηφίων συντάσσεται απολύτως με αυτό το κλίμα της προγραμματικής-ιστορικής και πολιτικής αφασίας. «Νέες» αλλαγές, «πράσινες» αλλαγές , «σύγχρονες» αλλαγές και πάει (μη) λέγοντας. Απόλυτο, κραυγαλέο, προκλητικό προγραμματικό κενό. Μια απίστευτη άρνηση να αναρωτηθούν «γιατί ο λαός μας έστειλε στο περιθώριο». Αφόρητες γενικότητες, κακοχωνεμένες «ψηφιακές» μοντερνιές, άφθονη «πράσινη» (και τσάμπα…) ευαισθησία, άσαρκη δημοκρατική πλειοδοσία (επίσης τσάμπα…), θορυβώδης σιωπή για τα μεγάλα επίδικα και τα τεράστια απλήρωτα «γραμμάτια» της χώρας. Οι ελάχιστες πολιτικές πινελιές στο δημόσιο λόγο τους είναι η άγονη και σχεδόν απολιτική (αφού δεν αναφέρεται στα ιδεολογικά και πολιτικά επίδικα) τοπογραφία «πόσο κοντά- πόσο μακριά» θα πορευτούν από την κομματική δεξιά.
Μέσα σε τούτο λοιπόν το φεστιβάλ κενολογίας οι ίδιοι οι υποψήφιοι και πολλοί πιστοί ξέχασαν τον τρίτο παράδοξο. Το ότι δηλαδή οι περισσότεροι από αυτούς ήταν κορυφαία στελέχη τα διακυβέρνησης που κατέστρεψε τη χώρα. Αυτήν που , για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης, έστειλε τη χώρα στα σαγόνια του ΔΝΤ και χιλιάδες ανθρώπων στους κάδους των σκουπιδιών για επιβίωση.. Μιλούν σαν να απεςυθύ7νονται σε χρυσόψαρα ή σε πολίτες που δεν γνώρισαν τον βίο και την πολιτεία τους. Κάποιοι δε όχι μόνο κάνουν τους ανήξερους αλλά βγάζουν και γλώσσα Ωρύονται και απειλούν σαν γεωργιάδηδες, μπογδανίζουν και συνεχίζουν να Πλευρίζουν τις ιδέες που έκαναν το χώρο τους συνώνυμο της δεξιάς αποτυχίας και της ρεμούλας.
Δεν είμαι από εκείνους που μηδενίζουν , απαξιώνουν a priori, αγνοούν την ιστορική διαδρομή και προσφορά ή εισηγούνται απομόνωση του χώρου ιδεών της σοσιαλδημοκρατίας. Κάθε άλλο. Θεωρώ αντιθέτως οτι αυτά τα απολιτίκ καλλιστεία «ηγέτη» χωρίς την ελάχιστη προγραμματική έδραση είναι που απομακρύνουν το χώρο από την ιστορική κοίτη του , τις θετικές παρεμβάσεις του στα δημόσια πράγματα, την προοπτική του.
ΥΓ. Το καλαμπούρι της υπόθεσης είναι ότι και ο πυρετωδώς «διευρυνόμενος» ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί σταθερά μερικά από τα ως άνω αυτοκτονικά καλούδια. Όπως το κόμμα του αρχηγού άμεση συνέπεια του οποίου είναι , η άρνηση κάθε συντεταγμένου διαλόγου πάνω στα ιστορικά γεγονότα στα οποία πρωταγωνίστησε και που τελικά , με την ήττα του το 2019, έφερε τη χώρα στα χέρια των καταστροφέων της , στον Μητσοτακικό νεοφιλελευθερισμό και στην πιο σκληρή δεξιά της μεταπολίτευσης .
