Ποιός χρειάζεται τις δημοσκοπήσεις;

Οποιος "ζει" την κοινωνία και τηην πολιτική οχι συναναστρεφόμενους πραγματικούς ανθρώπους αλλά μελη των μικρόκοσμών του..
Το "φράγμα επιρροής" της αριστερής αντιπολίτευσης είναι ορατό -για όσους θελουν να βλέπουν- εδώ και καιρό. Δεν το έδειχνε αδρά μόνο το ΣΥΝΟΛΟ των δημοσκοπήσεων. Το έδειχνε πανω απο ολα η φθίνουσα κοινωνική δυναμική και η στάσιμη πολιτική ωρίμανση των κινητοποίησεων.
Το έδειχναν επίσης τα απλά κοινωνικοπολιτικά μαθηματικά: Ενω οι λόγοι που οδήγησαν στο ξήλωμα του δικομματικού πουλόβερ και στην έκρηξη της αριστεράς οχι μόνο δεν μειώθηκαν αλλα πήραν παροξυσμικό χαρακτήρα (κοινωνική καταστροφή - αντιδημοκρατικός κατήφορος- έκρηξη ανισοτήτων κλπ), η αρισετρά δεν καρπωνόταν τίποτα, δεν έπειθε περαιτερω, δεν δημιουργούσε κυβερνητικό ρεύμα. Τοσο απλά...   
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Αυτή είναι μια καλή ερώτηση αλλα και μια καθόλου εύκολη ερώτηση. Το να δημιουργήσεις κοινωνική - εκλογική πλειοψηφία γύρω απο ένα πολιτικό σχέδιο ριζικά διαφορετικό απο αυτό στο ποίο γενεές και γενεές  έζησαν και εντατικά εκπαιδευτηκαν αποτελεί αντικείμενο Υψηλής Πολιτικής.Αυτό είναι μια καλή εξήγηση για την αριστερά είναι όμως μια καλή δικαιολογία;
Τιο μέγα ερώτημα είναι αν η αριστερά, παρα τις δυσκολίες, κινείται με πεποίθηση και σχέδιο προς την κατεύθυνση να δημιουργήσει γύρω της κυβερνώσα κοινωνική πλειοψηφία.
Εχει κατανοήσει οτι το κέρδισμα των πολιτών δεν είναι υπόθεση αυτόματη λόγω της εξαθλίωσης;  Οτι  ο κόσμος δεν θα έρθει γοητευμένους απο τους ακτιβισμούς κάποιων αριστερών μπροσταρόκριων; Οτι ο κόσμος δεν μπορεί να υπερβεί την σημερινή ζωή του και να "ψηφίσει" με γνώμονα κάποια -έτσι κι αλλιώς ελάχιστα περιγραφέντα- οράματα;
Για να το πούμε ευθέως Το κέρδισμα της πλειοψηφίας για την αριστερά έιτε θα έχει πορογραμματική βάση είτε δεν θα υπάρξει ποτέ!
Και προγραμματικό κέρδισμα σημαίνει πολύ απλά οτι για να κερδίσεις έναν ψήφο ( ή κατυά μείζονα λόγο μια συμμετοχή σε απεργία) πρέπει να τον εκφράσεις πολιτικά, δηλαδή να τον πεισεις οτι το πολιτικό σου σχέδιο βελτιώνει τη ζωή του.\
Σημαίνει επίσης πως αν θέλεις την πλειοψηφία είσαι υποχρεωμένος να συνθέσεις σε ενιαίο πολιτικό σχεδιο ΟΛΕΣ τις  ιδέες και ΟΛΑ τα επι μέρους συμφέροντα των συνιστωσών της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αλλώς δεν γίνεται!
Σημαίνει τέλος οτι αυτο το συνεκτικό σχέδιο οφείλεις να το γνωστοπίησεις στην κοινωνία χωρίς ασάφειες, διαστρεβλώσεις, και ψιλά γράμματα.
Στο πρώτο, την προγραμματική επάρκεια, έχω την αίσθηση οτι η αριστερά κάνει βήματα. Ολο και πιο συγκεκριμένη, όλο και πιο σαφής.
Στα άλλα άστα να πάνε... Φαίνεται ακόμη δέσμια των φόβων οτι κάθε σύνθεση, ελιγμός  και συμβιβασμός είναι πρόκριμμα ξεπουληματος. Φόβων, που έχουν πράγματι και ιστορική και πραγματική έδραση αλλά οι οποιοι όταν προτάσσονται των πρωτοβουλιών υποκαθιστούν την πολιτική,  ακυρώνουν την παρέμβαση, γίνονται μεταφυσική βάση της ακινησίας. Ας μεταλλαχθούν σε εγρήγορση, σε απαίτηση για μεγαλύτερες εμβαθύνσεις ,για πιο συγκεκριμένες πολιτικές, για ποιο βαθιές δημοκρατικές διαδικασίες!
Οσο για την "κοινωνικοποίηση" του προγραμματικού λόγου τα πράγματα είναι σχεδόν απελπιστικά. Η αριστερά φέρεται ως μαγνήτης μπανανόφλουδων που σπέρνουν οι τροικανοί και τα ΜΜΕ. Αυτοί επιλέγουν την ώρα, το πεδίο και τα όπλα των πολιτκών μαχών και αριστερά τρέχει να αμυνθεί. Εχοντας επιπλέον και την αυτοκτονική δεσμευσή της στα εσωτερικά μέτωπα που κάθε τρείς και λίγο γεννούν οι τρελλαμένες για "διακριτό λόγο" συνιστώσες (πιο φρεσκο παράδειγμα ο απίστευτος κ. Διαμαντόπουλος Καρδίτσας ο οποίος μέσα στην τούρλα του Σαββάτου (το σχεδιο Δένδια...) έσπευσε να  θυμίσει οτι είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά πιστεύει σε μια τελείως διαφορετική και πολιτική πλατφόρμα!!!
Ολοι καταλαβαίνουμε πως "αλλο να μιλάς στο 4% και άλλο να μιλάς στο 45%". Το θέμα είναι αν καταλαβαινουν όλοι εκεί στην αριστερά οτι το να μιλάς στο 45% δεν σημαίνει απλα  να μιλάς πιο φωναχτά ή αντε και λίγο πιο προσεκτικά. Σημαίνει πριν απ΄ολα να μιλάς πιο βαθιά , πιο ψαγμένα, πιο συνθετικά. Είναι θέμα ποιοτικό και οχι ποσοτικό δηλαδή ...