Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από την ανακοίνωση της Νεολαίας του ΣΥΝ για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των φοιτητικών εκλογών. Εν πολλοίς, στο ίδιο ύφος κινήθηκε και η κάλυψη των εκλογών από την Αυγή. Σε κάθε περίπτωση νομίζω πως μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι αυτή η γραμμή και αντίληψη εκτιμήσεων εκφράζει μεγάλο – και κατά την ταπεινή μου γνώμη κυρίαρχο -κομμάτι του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. «…Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ … σήμερα χάνουν την αξιοπιστία τους…». Η αλήθεια των αριθμών λέει πως η ΔΑΠ δεν έχασε και η ΠΑΣΠ έχασε λίγο χωρίς πάντως να συντριβεί όπως το ΠΑΣΟΚ.
2. «… η ενίσχυση των δυνάμεων της αριστερής ενότητας έρχεται ως αναγνώριση του σημαντικού ρόλου της…». Η αλήθεια των αριθμών λέει πως η ΑΡΕΝ κέρδισε απολύτως ασήμαντα ποσοστά και σε κάθε περίπτωση παραμένει σε χαοτική απόσταση από την εμβέλεια του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ακόμη και σήμερα υπήρξαν ουκ ολίγες σχολές όπου είτε μειώθηκε ,είτε δεν κατάφερε καν να παρουσιάσει ψηφοδέλτιο (!) .
3. «…η αποδοκιμασία των μνημονιακών πολιτικών μεταφράζεται σε άνοδο της Αριστεράς ..». Η αλήθεια των αριθμών λέει ότι, παρά την πτώση κατά 3% της ΠΑΣΠ , τέτοια αποδοκιμασία δεν υπήρξε δεδομένου ότι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ διατηρούν 54% των ψηφισάντων φοιτητών όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φτάνουν στο 40%...
4. Η εκτίμηση δεν λέει λέξη για την αποχή. Η αλήθεια των αριθμών λέει πως και πάλι μειώθηκε η συμμετοχή που παραμένει μικρότερη από την αποχή…
Ιδού λοιπόν εδώ , ολοζώντανη μια αριστερά που συνεχίζει απαράλλαχτη. Μια αριστερά που θαρρεί πως κάτι υπερασπίζει, κάτι σώζει , κάτι κερδίζει όταν –απευθυνόμενη στην κοινωνία παρακαλώ!- κρύβει την αλήθεια, παίζει με την αλήθεια διαστρέφει την αλήθεια. Όταν διατυπώνει εκτιμήσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά ή όταν –όντας αξιωματική αντιπολίτευση!- κλαψουρίζει σε επίσημη ανακοίνωση για «απόπειρες ανάσχεσης του κύματος αμφισβήτησης της μνημονιακής πολιτικής , όπως για παράδειγμα …να εμποδίσει τη δυνατότητα συμμετοχής των σχημάτων της ΑΡΕΝ στις εκλογές…».
Τέτοιες αντιλήψεις έχουν φέρει την αριστερά σε απόλυτη πολιτική αφασία για το χώρο της νεολαίας . Ο ιστορικά προνομιακός γι αυτήν χώρος δεξιοκρατείται εδώ και χρόνια και στα αντικείμενα (ανώτατη παιδεία) και στα υποκείμενα (φοιτητές).Παρ΄ όλα αυτά, κάθε χρόνο η αριστερά του χώρου κατεβαίνει με την ίδια και απαράλλακτη πολιτική φιλοσοφία και λογική.
Η ζωή όμως θέτει ερωτήματα αναρίθμητα , ερωτήματα προφανή, ερωτήματα ζέοντα τα οποία ελέω της λογικής της ανακοίνωσης «βασικά καλά πήγαμε», μένουν αναπάντητα ακυρώνοντας οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής, καταργώντας την ίδια την προοπτική μιας ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης.
Τι φταίει που η ΑΡΕΝ έχει 7% και ο ΣΥΡΙΖΑ 27% ενώ πάντα συνέβαινε το αντίθετο και εξακολουθεί να συμβαίνει όσον αφορά ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ; Τι φταίει που αυτό συμβαίνει αναλογικά χρόνια τώρα; Που οφείλεται η τρομακτική αντοχή της ΔΑΠ όταν η ΝΔ πέφτει στο 30% , όταν ελέω ΝΔ η ανεργία στους νέους είναι 60% , όταν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μεταναστεύουν, όταν όσοι δουλεύουν «αμείβοντα» με 431 μεικτά και δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη; όταν οι σχολές και οι ζωές τους μπαίνουν στην «Αθηνά»της ρουσφετοκρατίας; Πως εξηγείται η αντοχή της ΠΑΣΠ όταν το κόμμα της καταρρέει και γίνεται συνώνυμο της λαμογιάς και του Κορυδαλλού; Πως εξηγείται ότι έχουμε ίσως «στιγμές» αντίστασης, έχουμε κινήσεις και κινήματα αλλά δεν έχουμε φοιτητικό ΚΙΝΗΜΑ δηλαδή μια συλλογική δράση με στοιχειώδη χαρακτηριστικά διάρκειας, συνοχής διεκδικήσεων και κοινής έκφρασης; Τι έχει οδηγήσει στον σχεδόν απόλυτα αμυντικό (άρα από χέρι χαμένο…) χαρακτήρα των φοιτητικών διεκδικήσεων; Ποιος αποτίμησε την αφόρητη μονομέρεια των μορφών κινητοποίησης; Ποιος ζύγισε, ποσοτικά και ποιοτικά, τις αμέτρητες παταγωδώς αποτυχημένες καταλήψεις; Ποιος μέτρησε πολιτικά τους αριθμούς των φοιτητών που αποφάσιζαν «ζόρικες» κινητοποιήσεις; Και πάνω απ όλα: ποιός , πως και πότε ανησύχησε, προβληματίστηκε, έψαξε την πραγματικότητα της τεράστιας αποχής των φοιτητών από τις εκλογές και της απουσίας τους από τις συνελεύσεις; Δεν είναι αυτό υπόθεση ζωτική για την αριστερά; Δεν είναι ΤΟ ΠΡΩΤΟ που έπρεπε να σχολιάζει μια αριστερή εκτίμηση για τις εκλογές; Δεν είναι αυτή η ηχηρή απουσία μια εν δυνάμει κατάσταση άρνησης- των όποιων- αριστερών ιδεών και επιλογών;
Πως διάβολο μπορεί να μελετήσει και να αντιστρέψει κανείς μια δυσμενή κατάσταση αν δεν την αναγνωρίσει; Τι χρειάζεται για να καταλάβει κανείς πως ότι και να γίνει χωρίς απαντήσεις σε όσα η πραγματικότητα δείχνει, θα μένει άγονος οργανωτισμός, μοναχικός ακτιβισμός, αυτοαναλώσιμος βερμπαλισμός ή χαχόλικος ξερολισμός; Πόση άλλη ιστορική διάψευση χρειάζονται κάποιοι για να καταλάβουν ότι το δόγμα « δεν λέω την αλήθεια προς την κοινωνία αλλά θα την πω στο κόμμα» δεν ίσχυσε ποτέ; Πόσος σταλινισμός («δεν χρειάζεται να ξέρει η κοινωνία ξέρει το κόμμα «της» - «δεν χρειάζεται να ξέρει όλο το κόμμα ξέρει ο πατερούλης») επιζεί ακόμα σε μια αριστερά που γεννήθηκε, υπάρχει και επενδύει στο μέλλον ως ανανεωτική και ανατρεπτική (ή μήπως όχι;) έναντι ακριβώς τέτοιων καταστροφικών για τον σοσιαλισμό δογμάτων;
Τι θαρρούν όσοι «προστατεύουν την αριστερά από τις βλαβερές συνέπειες της αλήθειας» ότι σκέφτηκε για την αριστερά ο φοιτητής που είδε στις γύρω του σχολές την ΑΡΕΝ να πηγαίνει από το 6,01% στο 6,02% ( ή και στο 5,5%...) αλλά διάβασε πως «ανέβηκε η ΑΡΕΝ»; «Η΄ η φοιτήτρια που είδε την ΔΑΠ να παίρνει 45% αλλά διάβασε πως «αποδοκιμάστηκε το μνημόνιο»;
Θα τολμούσα να πω οτι τα νεοσυντηρητικά μνημόνια είναι τόσο κοινωνικά άδικα και καταστροφικά που οδηγούν εξ αντικειμένου σε μια «εύκολη» αντιπολίτευση. Κάπου εδώ ίσως την πατήσαμε. Λίγο η έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο η κοινωνική καταστροφή, λίγο ο ζόφος του «Αθηνα», σου λέει θα σκίσουμε. Και όταν δεν έσκισαν, περιχαρακώθηκαν στο κομματικό φρούριο ξεχνώντας απ εξω την πραγματικότητα, την αριστερή ευθυκρισία, την τόλμη των επιλογών.
Το πρόβλημα βέβαια θα ήταν μικρό αν το φάουλ ήταν μόνο της νεολαίας. Για να είμαι ειλικρινής οι φοιτητικές εκλογές ήταν η αφορμή στις σκέψεις αυτές. Θεωρώ ότι στην πραγματικότητα ισχύουν, περισσότερο ή λιγότερο, σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής.
Η αριστερά έχει ακόμα ισχυρούς θύλακες που νομίζουν πως μπορούν να κυκλοφορούν με παλιά εισιτήρια. Πως μπορούν να παράγουν όση πολιτική χρειάζονται με πρώτες ύλες από το ιστορικό στοκ των ιδεών της, χωρίς νέες «εξορύξεις». Πως κάποιες ιδέες έχουν αυτόματη ιστορική ανατροφοδότηση και υπεριστορική ισχύ και διάρκεια. Πως στην καταπλακωμένη από τα ερείπια του υπαρκτού ιστορία των αριστερών ιδεών, μπορεί και να μην χρειάζονται τομές ανατροπής αλλά χανζαπλαστ επαναδιαπραγμάτευσης... Πως μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς επιστημονική ανάλυση και επιστημονική ανάλυση χωρίς ωμή πραγματικότητα ή έστω με την «σωστή» χρήση της. Πως μπορεί να υπάρξει μεγάλο αριστερό κόμμα –πατερούλης «των μαζών». Πως μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς ειλικρινή και αλληλεπιδρώσα σχέση με την κοινωνία.
Μα όλα αυτά από μια ανακοίνωση της νεολαίας θα πείτε. Εξ όνυχος τον λέοντα θα σας πω. Και, άλλωστε, αυτά τα παιδιά είναι παιδιά μας , στην αριστερά που τους δώσαμε ήρθαν έτσι δεν είναι;
