Απλά πράγματα…

1. Μπορείς όσο θέλεις να διαφωνείς, να οργίζεσαι, να αγανακτείς με την ουσία των απόψεων της κας  Ρεπούση.

Μπορείς να την περιφρονήσεις, να την αγνοήσεις , να την μισήσεις.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ όμως να αμφισβητείς το δικαίωμά της να μιλά και να διαβάζει την ιστορία όπως θέλει. Και δεν μπορείς γιατί το δικάιωμα της έκφρασης είναι ζωτικό και ως τέτοιο δεν υπόκειται ούτε καν στον περιορισμό της πλειοψηφίας… Όπως δεν δικαιούται καμιά πλειοψηφία να μου πει «σου απαγορεύω να ζείς» ‘έτσι δεν δικαιούται να μου πει σου απαγορεύω να μιλάς!...

2. Έμμεση αλλά σαφής απαγόρευση έκφρασης είναι η αμφισβήτηση της εθνικής της «επάρκειας», τα ηχηρά προδοτιλίκια , οι προτροπές «..αν δεν …  να πάει στη Νιγηρία» κλπ. Τι θα της απαντούσε ο Μ. Θεοδωράκης αν του έλεγε «γουστάρω Ελλάδα αλλά με το δικό μου μυαλό»;;;

 2. Οι επίσημες «κρατικές» θέσεις για οποιοδήποτε θέμα ασφαλώς και δεν δεσμεύουν την επιστημονική έρευνα ούτε καν την απλή έκφραση αντίθετης γνώμης. Αλίμονο στη ανθρωπότητα αν ήταν έτσι. Ποια επιστημονική ανακάλυψη θα είχε δει το φώς αν ο «κουζουλός» της εποχής φοβόταν την κυρίαρχη άποψη του όποιου ηγεμόνα;

3. Ο όποιος αντιρατσιστικός νόμος δεν μπορεί να αφήνει παράθυρα για δίκες προθέσεων και διώξεις ιδεών ακόμα και στο όνομα μεγάλων ιδεών (όπως ο αντιρατσισμός). Είναι δημοκρατικά απαράδεκτο και πολιτικά βλακώδες. Αύριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον άλλων ιδεών... Το έχουμε ξαναδεί άλλωστε (νόμοι περί κατασκοπίας , τεντυμποϊισμού κλπ έγινα εργαλεία διώξεων της αριστεράς..)

Εν προκειμένω ,  δεν έχει σημασία  το  ότι έχω βαθιές διαφωνίες με την κα Ρεπούση. Σήμερα υποστηρίζω ολόθερμα το δικαίωμα της να πιστεύει και να μιλά όπως θέλει. Γιατί ΑΥΤΟ κρίνεται σήμερα  και όχι τον έχει ή δεν έχει δίκιο για το Ζάλλογο ή για το αν οι πολιτικές της επιλογές είναι υπέρ του ενός ή  του άλλου συμφέροντος...

Οι αρχές είτε υπάρχουν πάντα και για όλους είτε δεν υπάρχουν – έτσι νομίζω…