Διαβάζω δημοσιεύσεις για την μεταβίβαση (άρα και
υποψηφιότητα για πώληση ή ενοικίαση) του χώρου των τάφων των Βενιζέλων στο νέο
υπερταμείο ΕΤΑΔ και μπερδεύομαι. Όχι τόσο για το αν φταίει και σε τι ακριβώς κάποιος , όσο κυρίως για την λογική, τα κίνητρα και τις πραγματικές απόψεις που κρύβονται πίσω από τις οργισμένες
δηλώσεις. Τοπικοί παράγοντες, δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφοι εκφράζουν με
πολύ βαριές εκφράσεις την βδελυγμία τους, την απόλυτη εναντίωσή τους ακόμα και
την υπαρξιακή τους κατάρρευση για την μεταβίβαση του χώρου στις δέλτους των
δανειστών. («θεσμών» γι αυτούς…)
Μπερδεύομαι.
Οι περισσότεροι από αυτούς τοποθετούνται σε πολιτικές και ιδεολογικές
περιοχές οι οποίες, όχι απλώς τάσσονται
αναφανδόν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και υπέρ της μνημονιακής στρατηγικής
διαχείρισης της κρίσης, αλλά τις θεωρούν και ακρογωνιαίο λίθο, ένα απόλυτο "ουκ άνευ".
Δεκαετίες τώρα (όχι μόνο επί μνημονίων… ) δημόσια
περιουσία εκποιείται. Δεν θυμάμαι απο αυτούς (γνωριζόμαστε διάβολε...) μια τόση δα αντίρρηση ή διαμαρτυρία. Θυμμαι, αντίθετα ζητωκραυγές κάποιων.
Αν είναι
κατά των ιδιωτικοποιήσεων, όπως συνάγεται από την οργή τους για την μεταβίβαση, γιατί ΠΟΤΕ ποτέ δεν είπαν ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ και λένε τώρα
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τους τάφους; Γιατί δεν αντέδρασαν όταν εκποιήθηκαν ο ΟΤΕ, οι Τράπεζες, η Ολυμπιακή,
τα Ναυπηγεία, τα διόδια , το Ελληνικό και τόσα άλλα;
Μπερδεύομαι.
Γατί εξεγείρονται; Αφού οι ιδιωτικοποιήσεις είναι –κατά πως λένε οι ιδέες τους - «όφελος για την
πατρίδα» , «υποχρεωτικός δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης», «μοναδική
αναπτυξιακή ελπίδα»... Αφού οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η ευλογία που φέρνει
(ντε φάκτο κιόλας!) «νέες επενδύσεις», «αξιοποίηση», «θέσεις εργασίας» γιατί διαφωνούν στην περίπτωση
των Τάφων; Μπορεί δηλαδή να απειλεί η αγία ιδιωτική «αξιοποίηση» την ιστορική μας μνήμη;
Αν, έστω, έχουν δίκιο και η εκχώρηση των τάφων «είναι καταστροφή
για την εθνική και τοπική ιστορική μνήμη και τον πολιτισμό»- όπως λένε γιατί
δεν είναι διαμαρτύρονται επίσης για την Ακρόπολη , την Κνωσό, τους Δελφούς κλπ;
Θεωρούν μήπως ότι οι Τάφοι είναι σημαντικότεροι από την Ακρόπολη έτσι ώστε να εξαιρεθούν;
Μπερδεύομαι.
Αν η εκχώρηση μνημείων είναι βλαπτική και «ξεπούλημα της χώρας»
τότε πως ακριβώς γίνεται να θεωρούν ότι μπορεί
να είναι ωφέλιμη η εκχώρηση π.χ της ηλεκτρικής ενέργειας, του νερού, των
τηλεπικοινωνιών, των αεροδρομίων , λιμανιών, τραίνων, δρόμων άλλων ζωτικών
αγαθών που εκχωρήθηκαν ή μπήκαν στις λίστες του επιτηρούμενου από τους
δανειστές ταμείου;
Οι δομικές αντιφάσεις των σχετικών τοποθετήσεων είναι προφανέστατες.
Είτε ως ταχτοποιημένοι, είτε ως σιωπηλοί υποστηρικτές, είτε ως οι διαπρύσιοι κήρυκες
έφεραν, εφάρμοσαν και στήριξαν και τις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές που
οδήγησαν τη χώρα στην παρακμή και στην μνημονιακή της εξόντωση που μας έφερε να
πουλάμε την ψυχή μας στους δανειστές. Τώρα χρησιμοποιούν όλο το οπλοστάσιο εκείνων
που τάσσονται κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Και βρίζουν κι από πάνω , και λοιδορούν,
και μιλούν για «ανθέλληνες» !!!.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τους τάφους. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,
διαβάζοντας τις λίστες του Υπερταμείου, το τελευταίο που με πονάει για την πιθανή
εκχώρησή του είναι οι τάφοι. Άλλωστε είναι σχεδόν σίγουρο ότι κανείς δεν θα ταράξει
το μνημείο- ας μην κοροϊδευόμαστε. Το σύνολο των ταγών της πόλης έχει επενδύσει
πολιτικά στον Βενιζελισμό, άλλος τα ρέστα του- άλλος κάποιες αποταμιεύσεις. Ετσι
κι αλλιώς λοιπόν τίποτα απολύτως δεν θα αλλάξει επι της ουσίας στους τάφους. Ενώ
αν εκποιηθεί π.χ το νερό, το Ελαφονήσι, η ΔΕΗ , η Κνωσός θα αλλάξουν τα πάντα.Οποιος θέλει καταλαβαίνει...
Η ταπεινότητά μου λοιπόν, παραμένοντας σε θέσεις αρχών, είναι
αντίθετη με την εκποίηση κάθε ζωτικού για τη χώρα και τους ανθρώπους δημόσιου
αγαθού , υλικού ή άϋλου. Είναι -πολύ πεισσότερο- φανατικά αντίθετη στην εκχώρηση δικαιωμάτων διαχείρισης σε εκτός Ελλάδας κέντρα. Άρα και για την
πιθανή εκποίηση των τάφων. Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει ότι θα κάνουμε ιδεολογική
και πολιτική λοβοτομή μπροστά στον βερμπαλισμό των οψίμως πολιτικοποιηθέντων και
των οργισμένων «πρώην» που (νομίζουν ότι ) βρήκαν στις πλάτες ενός δογματικού Βενιζελισμού το υλικό για τσάμπα πολιτική μαγκιά και "κονόμα".
