Βγάζοντας τα ματάκια σου με τα χεράκια σου.

Το μονοστηλάκι ήταν σαφές. "Οι πρεσβευτές των 28 μελών της Ε.Ε ενέκριναν την 6μηνη παράταση των εμπορικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Η απόφαση θα οριστικοποιηθεί απο την σύνοδο των Υπουργών και αναμένεται να είναι καταφατική παρά την "έλλειψη ενθουσιασμού" (!!!)   εκ μέρους χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Κύπρος κλπ".
Είναι ίσως από τις πιο πλούσιες σε συμβολισμούς ειδήσεις. Μια χώρα με βαθιά ελλειματική κυριαρχία είναι ένα αγκιστρωμένο ψάρι ανίκανο και ανήμπορο να αποφασίζει για τον εαυτό του. Για τίποτα !
Οι πάντες στην Ελλάδα συμφωνούν πως το εμπάργκο κατα της Ρωσίας μας πληγώνει. Δεν μας συμφέρει, δεν "κολλάει" ως πολιτική μιας χώρας καταχρεωμένης και με κατεστραμμένη οικονομία, και επιπλέον δεν μας συμφέρει γεωπολιτικά.
Ομως οι Ελληνες αντιπρόσωποι ψηφίζουν κόντρα στα πιο προφανή συμφέροντα της χώρας. Το "δεν θέλουν" -αν ισχύει-  είναι η εύκολη απάντηση. Η δύσκολη είναι το "δεν μπορούν". Είναι η απάντηση που δείχνει ωμά οτι οι ενστάσεις για την πρωτοφανή σε βάθος και έκταση εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας δεν είναι μπαγιάτικες και "ξύλινες" αντιιμπεριαλιστικές ρητορείες. Ειναι σκληρά πραγματιστικές υπομνήσεις. Εχουν ακλόνητη λογική  και πολιτική έδραση στο ότι χωρίς τα εργαλεία στα χέρια σου -οικονομικά , διπλωματικά, πολιτικά- καμμιά "δουλειά"  δεν γίνεται. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένες πολλαπλώς. Χώρες υποτελείς δεν έχουν προκόψει ποτέ - όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς την προκοπή.
Αν η Ελλάδα ψήφιζε με βάση το συμφέρον της θα έλεγε ένα βροντώδες "οχι" στις κυρώσεις και θα δούλευε για να το κερδίσει.
Τότε όμως- πολύ χαλαρά...-  θα ανακαλύπτονταν κάποια "μη εκτελεσθέντα προαπαιτούμενα" και δεν θα έπαιρνε τη επόμενη δόση. Εθνική Πολιτική όμως υπό βαρύ σύνδρομο στέρησης δεν είναι ούτε εθνική ούτε καν Πολιτική...