Η μοναξιά του χειροκροτητή

Να! Για δείτε τώρα πόσο ανιστορική και καταστροφική είναι η μανία του Α. Τσίπρα να μετατρέψει ένα κόμμα της υπαρξιακά  συλλογικής αριστεράς σε ομαδούλα βαστάζων του. Πόσο αυτοκαταστροφική είναι η παθητική αποδοχή αυτής της επιλογής εκ μέρους εκείνων που έχουν κολλήσει –με κόστος!- χιλιάδες ένσημα στην οικοδομή της αριστεράς.
Εκεί έξω γίνεται πόλεμος. Μέρη του συστήματος δεν αρκούνται στο κέρδισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην πλευρά της «δίκαιης συμφωνίας». Απαιτούν το τσάκισμα κάθε ίχνους πολιτικής που θα θυμίζει, θα δικαιώνει, θα πραγματώνει λύσεις που έχουν στοιχειώδη έστω αριστερή αύρα.
Η υπόθεση των αδειών και η υπόθεση «θρησκευτικά στα σχολεία» είναι χαρακτηριστικές. Χωρίς να αποτελούν αυτές καθεαυτές επεμβάσεις- τομές στον πυρήνα των αντικειμένων τους (ενημέρωση- εκπαίδευση), έχουν μια ιδιότυπη δυναμική. Αφορούν τομείς της δημόσιας ζωής στους οποίους οι Ελληνικές ελίτ έχουν επενδύσει πολλά και κερδίζουν περισσότερα. Ιδεολογικά, πολιτικά, αξιακά και βεβαίως οικονομικά. Έχουν δημιουργήσει γύρω από αυτά, πλέγματα αλληλοεπιδρώντων συμφερόντων που είναι προφανώς φαύλα, παράνομα και φαλκιδεύουν καίρια τη δημοκρατία. Ο εργολάβος –καναλάρχης δίνει υποστήριξη στα κόμματα και παίρνει οικονομική και ποινική ασυλία, ανεμοδάνεια και έργα. Το βαθύ πολιτικό σύστημα δίνει στην εκκλησία απερίγραπτα προνόμια. Την μισθοδοτεί , της δίνει ΙΧ "νομιμότητα" (π.χ ναοδομία), της επιτρέπει γιγαντιαία οικονομική δραστηριότητα χωρίς έλεγχο, φόρους κλπ και της παραχωρεί περιοχές της κοσμικής επικράτειας (σχολεία, στρατός κλπ) για ωμό  προσηλυτισμό.   Παίρνει από αυτήν την συστηματική εκπαίδευση του πολυπληθούς ποιμνίου σε «καθώς πρέπει» πολιτικές συμπεριφορές. 
Ο πόλεμος λοιπόν για αυτά είναι ολοκληρωτικός. Οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις έχοντας άμεσο πολιτικό συμφέρον- αλλά και τη φωλιά τους λερωμένη- δεν δίστασαν. Οι ίδιοι ακριβώς που ξέσκισαν μια κοινωνία στο όνομα της νομιμότητας, του εκσυγχρονισμού, του ευρωπαϊκού κεκτημένου δεν δίστασαν ούτε δευτερόλεπτο. Πέταξαν στα σκουπίδια κάθε μεταρρυθμιστική αναγκαιότητα , έβαλαν οπλαρχηγό τον Βορίδη, σπαθάριους τους his master’s voice της «δημοσιογραφίας", γραφιάδες τους ψαριανούς κι έγιναν ένα με τους Αμβρόσιους των καναλιών και των αμβώνων…
Δελτία «ειδήσεων» και διαφημίσεων όπου οι ειδήσεις ήταν οι κατευθείαν απόψεις των καναλαρχών (στην ανάγκη και «ζωντανά»  έτσι δεν είναι κ.ΚοντοΒερύκιε;) και σχόλια ήταν η διαστροφική μονοφωνία των ταλιμπάν τύπου Μπογδάνου. Το ψέμα , η διαστρέβλωση, η αλλοίωση γεγονότων και θέσεων είναι κανόνας ανατριχιαστικός. Ένα μιντιακό πραξικόπημα είναι πάλι σε εξέλιξη όπως και την «διαβολοβδομάδα» του δημοψηφίσματος του 2015. «Δείχνουμε μόνο το ΝΑΙ διότι δεν υπάρχει κανείς να λέει ΟΧΙ» μας θύμιζε η κα Όλγα Τρέμη που τώρα τρέμει για το «μαύρο» και δείχνει (πάλι) μόνο οπαδούς του συστημικού μαύρου. Νοικοκυραίοι, μπίζνεσμεν και βαστάζοι επι δεκαετίες του όλου συστήματος κατηγορούν τον χθεσινό μουσαφίρη για «άκρες» και «πιέσεις» στο ΣτΕ. Ο εφευρέτης της θεσμικής αθλιότητας «παρανομώ και νομοθετώ την αθώωσή μου» κ. Βενιζέλος εξεγείρεται για το «θεσμικό παρακράτος» σε ένα κράτος που παραμένει βαθιά "δικό" του δηλ Πασοκοδεξιό.  
Στον πόλεμο αυτό η κυβέρνηση είναι και φαίνεται ολομόναχη! Ευελπιστεί ότι θα κερδίσει την κοινωνία «γιατί έχει δίκιο». Όμως ποτέ η σχέση πολιτικής και κοινωνίας δεν ήταν τόσο ευθύγραμμη και αυτόματη. Φαίνεται π.χ να ξεχνάει πως η κοινωνία δεν πληροφορείται παρά ελάχιστα πράγματα πέρα  από το δίκιο των Ψυχαμβρόσιων. Πως η ενημέρωση -με άδειες ή χωρίς άδειες-  κινείται σε έδαφος ολοκληρωτικής μονοτροπίας σε βάρος κάθε εναλλακτικής σκέψης.  
Η υπόλοιπη αριστερά, δέσμια της χρόνιας ατροφίας της πολιτικής και επιστημονικής της σκέψης, βλέπει δικά της αιτήματα χρόνων (...) να περπατούν, έστω και ατελώς, και κάνει το κορόιδο για να μην ταυτιστούν ή «κερδίσει» ο κακός ΣΥΡΙΖΑ. Οντας προγραμματικά λιπόσαρκοι τρέμουν οτι η παραμικρή συμφωνία με μια ρύθμιση θα τους ταυτίσει με  την κυβέρνηση. Δείχνουν απόλυτη σχεδόν αδυναμία να δουν εντόνως κριτικά τις (καθόλου αλάνθαστες…) κυβερνητικές πρακτικές επιλογές και ταυτόχρονα να ιεραρχήσουν, να διαβάσουν την ιστορικοπολιτική στιγμή, να διακρίνουν το μείζον διακύβευμα και να τοποθετηθούν ανάλογα.  Φτωχοπροδρομικά  κλαψουρίζουν για την «γενικότερη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ» και στο τέλος κάνουν στην άκρη για να παρελάσουν ανεμπόδιστα οι ορδές –και οι ιδέες διάβολε!!- των καναλαμβρόσιων. Και , καπάκι,  πανηγυρίζουν ...δικαιωμένοι για τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης.
Το δράμα όμως της κυβερνητικής μοναξιάς κορυφώνεται με το ρόλο του κόμματός της. Ή μάλλον το γνωστό τελευταία «μη ρόλο». Βαθιά απάθεια- απορείς αν αναπνέει. Αρκείται (;) στις ομιλίες του «μεγάλου» στη Βουλή και στις συνεντεύξεις 3-4 στελεχών στα ελάχιστα φίλια μέσα και στην ΕΡΤ του 4% τηλεθέασης. Κατά τα λοιπά  το «κόμμα» είναι σε βαθύ κώμα. Ούτε μισή εκδήλωση , μισή σελίδα  φεϊγ βολάν,  μια οργανωμένη παρέμβαση στο διαδίκτυο, μια επιστολή στον τοπικό Τύπο, μια ομιλία. Και δεν μιλάμε εδώ για …βαθύτερες παρεμβάσεις του κόμματος που θα μπορούσαν να έχουν γίνει πριν καν κατατεθεί το νομοσχέδιο. Να είναι κοινωνικοποιημένο νομοσχέδιο της αριστεράς αντί νομοσχέδιο του έμπλεου έωλης αυτοπεποίθησης  κ. Παπά… Δεν μιλάμε για την (ουτοπία;…) της επέμβασης του κόμματος- συλλογικού διανοούμενου. Μιλάμε για στοιχειωδέστατη ρημάδα προσπάθεια να μιλήσουν με την κοινωνία για τις εξελίξεις.  Και συνυπολογίστε παρακαλώ ότι εδω δεν είχαν να αντιμετωπίσουν την διαχείριση μιας μείωσης συντάξεων. Είχαν να διαχειριστούν ένα θέμα στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας είχε θετική προδιάθεση. Σ΄ αυτό λοιπόν το αφασικό κλίμα ήταν (φευ…) επόμενο να παρουσιαστούν και παρακμιακά φαινόμενα. Όπου λαλίστατα (κατά τ΄ άλλα…) βαριά χαρτιά , στελέχη και βουλευτές,  φυλάνε την καριέρα τους κάνοντας τους Κινέζους…
Κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι ήμουν απόλυτος στο προηγούμενο σημείωμα για την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ιστορικά θλιβερό αρχηγικό μόρφωμα. Ίσως ναναι κι έτσι.  Ιδού όμως εδώ ένα ισχυρό παράδειγμα για το τι δεν έκανε το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καν να δεσμεύεται (ή μήπως δεσμεύεται;) από μνημονιακούς καταναγκασμούς. Για το τι σημαίνει και τι αξίζει ένα κόμμα που παράγει ιδέες, πολιτική και δράση αντί να μηρυκάζει τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης κατά τα ανοηταίνοντα πρότυπα Φλαμπουράρη. Όλοι δέχονται ότι γίνεται πόλεμος αλλά η μόνη «ντουφεκιά» που ακούστηκε  για οτιδήποτε τελευταία από τα οχυρά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αφίσα για την «ομιλία του Προέδρου». Έτσι κάπως –δηλ με τα χέρια ψηλά- η απόρριψη του «νόμου Παππά» από το ΣτΕ ίσως ακουστεί ως χαριστική βολή… Το κακό – και ο λόγος ύπαρξης αυτού του σημειώματος-είναι πως δεν θα είναι ο οικειοθελώς παραδοθείς ΣΥΡΙΖΑ το μόνο θύμα...

Το κόμμα, το κώμα, το πτώμα...

Υπήρξε κόσμος που είχε κάποιες ελπίδες στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια για ανατροπές αφού μια τέτοια δυναμική θα είχε δώσει δείγματα... Ελπίδες έστω να καταγραφούν ρητά μερικά πραγματάκια που θα κράταγαν ανοιχτή μια χαραμάδα για ένα σχέδιο εναλλακτικής προοπτικής. Η σχεδόν αφασική προγραμματική και θεωρητική ανεπάρκεια (και) της υπόλοιπης αριστεράς έδινε σε αυτή την ελπίδα μια μοναδικότητα σχεδόν...
Η πανηγυρική (έως και εξευτελιστική...) μετάλλαξη του κόμματος σε ένα (κακορίζικο διότι άλλες εποχές , άλλα τα μεγέθη..) αρχηγικό μόρφωμα διαψεύδει από μόνη της κάθε παρόμοια ελπίδα. Κάνει περιττή την ερμηνεία  κειμένων, ομιλιών και θέσεων του συνεδρίου. Όταν ένα κόμμα αναθέτει τα πάντα στον αρχηγό οι διακηρύξεις είναι απλώς χαρτούρα...
Η απόλυτη άρνηση μιας τέτοιας μετάλλαξης δεν είναι μόνο θέμα αριστερών αρχών- γιατί είναι και τέτοιο διάβολε!. Δεν είναι μόνο θέμα δημοκρατίας. Είναι και θέμα ιστορικό, δηλαδή επιστημονικό, δηλαδή απόλυτα πρακτικό: Ποιό ακριβώς καθεστώς, ποιά ακριβώς πολιτική πρόταση στηριγμένη σε "ενός ανδρός αρχή" είχε θετική κατάληξη; Πότε η αριστερά κατάφερε οτιδήποτε ιστορικά σημαντικό αφήνοντας στην άκρη τις θεμελιώδεις περί συλλογικότητας ιδέες της; Ποιός ηγέτης που δεν δέχεται τους ομοϊδεάτες του δέχτηκε την κοινωνία; Και πως είναι δυνατόν η αριστερά να πραγματώσει οτιδήποτε από τις ιδέες της χωρίς την κοινωνία; Και πως χωρίς συλλογικές- συγκροτημένες ενέργειες θα απαντηθούν τα τεράστια ερωτήματα που έθεσαν και θέτουν οι εξελίξεις και η αριστερά αυτοκτονικά αφήνει αναπάντητα; Με τον αφόρητα κενό βερμπαλισμό του Αλ. Τσίπρα; Με την "σοφία" του Αλ. Φλαμπουράρη;  Με τις καθεστωτικές ευκολίες των "κύκλων του Μαξίμου" ; Η  αριστερά ανέδειξε ηγέτες, ισχυρές προσωπικότητες με αποτύπωμα στην ιστορία. . Όλοι όμως ήταν ηγέτες συλλογικοτήτων. Συνυπήρξαν με κόμματα, διαδικασίες, λογοδοσία, εσωτερική αντιπολίτευση. Αντίθετα, χωρίς ή ενάντια σ΄αυτά, ο Στάλιν και οι Σταλινογενείς αρχηγοί έγιναν δια πυρός και σιδήρου πατερούληδες τραυματίζοντας βαρύτατα τις εναλλακτικές ιδέες. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζούσε ήδη δυο εγγενείς ιστορικοπολιτικές ανορθογραφίες. 1/ Έγινε κυβέρνηση χωρίς στοιχειωδώς ανάλογο κόμμα και 2/ Οι υπεύθυνοι του στραπάτσου ήταν και αφεντικά στο Συνέδριο για την αντιμετώπιση του στραπάτσου. Αντί λοιπόν να φτιάξουν το κόμμα που δεν είχαν (τον συλλογικό διανοούμενο που τους έλειψε καθοριστικά!) στράφηκαν στις αρχηγικές μπακατέλες. Αντί  "οι απερχόμενοι" να είναι -τουλάχιστον- λογοδοτούντες , ήταν απολύτως κυρίαρχοι. Έτσι κάπως το κρισιμότερο συνέδριο έγινε το πιο χαμηλόφωνο συνέδριο της αριστεράς. Έτσι κάπως κανείς δεν μίλησε στα σοβαρά, κανείς δεν λογοδότησε συγκεκριμένα, κανείς δεν αποτίμησε στοιχειωδώς την δυσοίωνη κοσμογονία  που φέρει και υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ.  Έτσι κάπως η "ομιλία του αρχηγού" ήταν μια  διαδικασία του Συνεδρίου πριν το (κυρίαρχο -χα!) Συνέδριο αποφασίσει για την διαδικασία του. Έτσι κάπως σε μια βάναυση επίδειξη εξουσίας (είστε ανόητοι ή στασιαστές...) η δυσάρεστη για τον αρχηγό απόφαση στάλθηκε στο χειρουργείο. Έτσι κάπως αποθεώθηκε (...) ο αρχηγός που από το "θα σκίσω το μνημόνιο" πήγε στο "συμφώνησα υπό εκβιασμό" και έφτασε με 93,4% στο "υλοποιούμε μια δίκαιη συμφωνία". Ανερυθρίαστα. Χαλαρά. Τόσο όσο του επέτρεπε ένα απολύτως παραιτημένο Συνέδριο που δέχτηκε να μετατραπεί από κόμμα σε κερκίδα χειροκροτητών του "μεγάλου". Θα συμφωνήσω απολύτως με την ανάρτηση του κ Πολάκη στο αγαπημένο του Facebook : "93,4%. ΤΕΛΟΣ"...