Το κόμμα, το κώμα, το πτώμα...

Υπήρξε κόσμος που είχε κάποιες ελπίδες στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια για ανατροπές αφού μια τέτοια δυναμική θα είχε δώσει δείγματα... Ελπίδες έστω να καταγραφούν ρητά μερικά πραγματάκια που θα κράταγαν ανοιχτή μια χαραμάδα για ένα σχέδιο εναλλακτικής προοπτικής. Η σχεδόν αφασική προγραμματική και θεωρητική ανεπάρκεια (και) της υπόλοιπης αριστεράς έδινε σε αυτή την ελπίδα μια μοναδικότητα σχεδόν...
Η πανηγυρική (έως και εξευτελιστική...) μετάλλαξη του κόμματος σε ένα (κακορίζικο διότι άλλες εποχές , άλλα τα μεγέθη..) αρχηγικό μόρφωμα διαψεύδει από μόνη της κάθε παρόμοια ελπίδα. Κάνει περιττή την ερμηνεία  κειμένων, ομιλιών και θέσεων του συνεδρίου. Όταν ένα κόμμα αναθέτει τα πάντα στον αρχηγό οι διακηρύξεις είναι απλώς χαρτούρα...
Η απόλυτη άρνηση μιας τέτοιας μετάλλαξης δεν είναι μόνο θέμα αριστερών αρχών- γιατί είναι και τέτοιο διάβολε!. Δεν είναι μόνο θέμα δημοκρατίας. Είναι και θέμα ιστορικό, δηλαδή επιστημονικό, δηλαδή απόλυτα πρακτικό: Ποιό ακριβώς καθεστώς, ποιά ακριβώς πολιτική πρόταση στηριγμένη σε "ενός ανδρός αρχή" είχε θετική κατάληξη; Πότε η αριστερά κατάφερε οτιδήποτε ιστορικά σημαντικό αφήνοντας στην άκρη τις θεμελιώδεις περί συλλογικότητας ιδέες της; Ποιός ηγέτης που δεν δέχεται τους ομοϊδεάτες του δέχτηκε την κοινωνία; Και πως είναι δυνατόν η αριστερά να πραγματώσει οτιδήποτε από τις ιδέες της χωρίς την κοινωνία; Και πως χωρίς συλλογικές- συγκροτημένες ενέργειες θα απαντηθούν τα τεράστια ερωτήματα που έθεσαν και θέτουν οι εξελίξεις και η αριστερά αυτοκτονικά αφήνει αναπάντητα; Με τον αφόρητα κενό βερμπαλισμό του Αλ. Τσίπρα; Με την "σοφία" του Αλ. Φλαμπουράρη;  Με τις καθεστωτικές ευκολίες των "κύκλων του Μαξίμου" ; Η  αριστερά ανέδειξε ηγέτες, ισχυρές προσωπικότητες με αποτύπωμα στην ιστορία. . Όλοι όμως ήταν ηγέτες συλλογικοτήτων. Συνυπήρξαν με κόμματα, διαδικασίες, λογοδοσία, εσωτερική αντιπολίτευση. Αντίθετα, χωρίς ή ενάντια σ΄αυτά, ο Στάλιν και οι Σταλινογενείς αρχηγοί έγιναν δια πυρός και σιδήρου πατερούληδες τραυματίζοντας βαρύτατα τις εναλλακτικές ιδέες. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζούσε ήδη δυο εγγενείς ιστορικοπολιτικές ανορθογραφίες. 1/ Έγινε κυβέρνηση χωρίς στοιχειωδώς ανάλογο κόμμα και 2/ Οι υπεύθυνοι του στραπάτσου ήταν και αφεντικά στο Συνέδριο για την αντιμετώπιση του στραπάτσου. Αντί λοιπόν να φτιάξουν το κόμμα που δεν είχαν (τον συλλογικό διανοούμενο που τους έλειψε καθοριστικά!) στράφηκαν στις αρχηγικές μπακατέλες. Αντί  "οι απερχόμενοι" να είναι -τουλάχιστον- λογοδοτούντες , ήταν απολύτως κυρίαρχοι. Έτσι κάπως το κρισιμότερο συνέδριο έγινε το πιο χαμηλόφωνο συνέδριο της αριστεράς. Έτσι κάπως κανείς δεν μίλησε στα σοβαρά, κανείς δεν λογοδότησε συγκεκριμένα, κανείς δεν αποτίμησε στοιχειωδώς την δυσοίωνη κοσμογονία  που φέρει και υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ.  Έτσι κάπως η "ομιλία του αρχηγού" ήταν μια  διαδικασία του Συνεδρίου πριν το (κυρίαρχο -χα!) Συνέδριο αποφασίσει για την διαδικασία του. Έτσι κάπως σε μια βάναυση επίδειξη εξουσίας (είστε ανόητοι ή στασιαστές...) η δυσάρεστη για τον αρχηγό απόφαση στάλθηκε στο χειρουργείο. Έτσι κάπως αποθεώθηκε (...) ο αρχηγός που από το "θα σκίσω το μνημόνιο" πήγε στο "συμφώνησα υπό εκβιασμό" και έφτασε με 93,4% στο "υλοποιούμε μια δίκαιη συμφωνία". Ανερυθρίαστα. Χαλαρά. Τόσο όσο του επέτρεπε ένα απολύτως παραιτημένο Συνέδριο που δέχτηκε να μετατραπεί από κόμμα σε κερκίδα χειροκροτητών του "μεγάλου". Θα συμφωνήσω απολύτως με την ανάρτηση του κ Πολάκη στο αγαπημένο του Facebook : "93,4%. ΤΕΛΟΣ"...