Κι όμως το debate ήταν εξαιρετικό…

Βαρετό, άχρωμο, φλύαρο και άλλοι τέτοιοι ήταν οι ομόθυμοι χαρακτηρισμοί για την τηλεοπτική αντιπαράθεση των αρχηγών. Προσωπικά το βρήκα εξαιρετικό. Από την άποψη ότι μας έδωσε μια καλή γεύση για το πραγματικό περιεχόμενο της κορυφής του εν Ελλάδι πολιτικού και δημοσιογραφικού προσωπικού .

Παρά τις διαφορές τους υπάρχουν κατά τη γνώμη μου πολλά και ισχυρά κοινά σημεία έτσι που να δικαιολογείται μια γενική θεώρηση των δύο «κόσμων».

Ο πολιτικός κόσμος

 1. Απόλυτη και προκλητική αποφυγή της αλήθειας,  των αντικειμενικών δεδομένων, των όποιων ερωτήσεων παρέπεμπαν σε αυτά. Αισθάνθηκε κανείς απο τους θεατές οτι μιλούσαν για μια χώρα- τη χώρα που κυβέρνησαν οι βασικότεροι απο αυτούς!-  γονατισμένη, υποθηκευμένη, υποτελή,  φτωχοποιούμενη ραγδαία;  2/ Σχεδόν αφασική εμμονή σε αφόρητες γενικότητες. Η Ελλάδα πεθαίνει για λύσεις, έχει χαίνουσες και κακοφορμισμένες πληγές παντού  και ο πολιτικοί αρχηγοί «προτείνουν» καταπλάσματα από τον ίδιο ομογενή πολτό που περιέχει –έτσι γενικά-δημοκρατία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, καλύτερη παιδεία , λιγότερους φόρους , αναβάθμιση της υγείας , λαική συμμετοχή,  νεωτερικότητα κλπ. Διαβάζουν επικεφαλίδες χωρίς κείμενο. Λόγια χωρίς Λόγο. Κάποιοι μάλιστα λένε τα ίδια εδώ και χρόνια, σαν να μη γέννησε η κρίση μια νέα αθλιότερη Ελλάδα, σανν να μην έχουν αυτές οι εκλογές δικά τους ζητούμενα.3. Ένας πολιτικά στείρος και ιστορικά ανόητος ετεροκαθορισμός. Οι «άλλοι» είναι το κακό , εδώ το γνήσιο καλό. Ο δίπλα μου είναι πιο χάλια από μένα. Αυτό!

Έτσι λοιπόν:

• Ο κ. Τσίπρας ξέχασε ταχύτατα τον «εκβιασμό» και το «πραξικόπημα» και διαλαλεί την υπερηφάνειά του για την υπογραφή του στο τρίτο επεισόδιο του ολέθρου. Δεν ανέφερε ούτε άπαξ την έννοια αριστερά ενώ αρνήθηκε χαρακτηριστικά να αναγνωρίσει οτιδήποτε δυσάρεστο έχει το 3ο μνημόνιο. Εξαντλησε το λόγο του στο ελάχιστα τιμητικό για τον ΣΥΡΙΖΑ "είμαστε καλύτεροι απο την Ν.Δ- το "παλιό".
• Ο κ. Μειμαράκης επιμένει να παραδοξολογεί κρίνοντας τα πάντα ως η πολιτική ιστορία στη χώρα να άρχισε πριν από 6-7 μήνες και να παπαγαλίζει μονομανώς την καραμπινάτη ανακρίβεια περί κόστους 90δις των διαπραγματεύσεων. Μιλά ως εάν η  ΝΔ είναι παρθενογέννεση και απολύτως αμέτοχη με την γέννηση  και την καταστροφική διαχείριση της κρίσης . Μια βάση προεκλογικού λόγου απολύτως και στο σύνολό της ψευδής! 
• Ο κ. Λαφαζάνης κρύβεται άγαρμπα. Αρνείται πεισματικά (πιθανότατα επειδή δεν ξέρει...) να μας πει πως ακριβώς σκέφτεται ότι το εθνικό νόμισμα θα ξεδιψάσει ("εύκολα σαν ένα ποτήρι νερό» !!!) την κορακιασμένη και αφυδατωμένη χώρα. Πως- διάβολε- θα πληρώσει νοσοκομεία , σχολεία, και και…μέχρι να τυπώσει το Νομισματοκοπείο; Και γιατι οι κακοί της Ε.Ε θα κάνουν πίσω μόλις το δούν τη δραχμή και θα τον αφίσουν να σοσιαλίζει;
• Ο κ Θεοδωράκης εξακολουθεί να στηρίζει τα πάντα στην απόλυτα ψευδή επινόηση ότι είναι το νέο έναντι του παλιού πολιτικού  προσωπικού. Αρνείται να παραδεχτεί πως ο αφρός των στελεχών του έχει βαθύ –και εν πολλοίς βαρύ..- πολιτικό παρελθόν. Η νέα εκπρόσωπος του κόμματος του π.χ σιτίζεται επί χρόνια από το δημόσιο πρυτανείο ως διορισμένο από το εκάστοτε κόμμα (ήταν πολλά…) στέλεχος…     
• Ο κ.Κουτσούμπας είχε βάλλει κασέτα. Ότι κι αν τον ρώταγαν έλεγε το ίδιο: «στον καπιταλισμό δεν γίνεται τίποτα, μόνο ΚΚΕ για να φέρει λαική εξουσία να τα λύσει όλα». Αυτό κι αν είναι η απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας, αυτό κι αν είναι απόσταση από τα δεδομένα. Αυτό κι αν είναι άρνηση του επιστημονικού υλισμού....
• Ο κ Καμμένος το μονο που έχει να πει ως απάντηση  στο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα είναι  ο τονισμός του σκληρού δεξιού εαυτού του (θεωρεί ότι τον ανεβάζει να θυμίζει το παρελθόν της καταστροφής;!...) και η μονοδιάσταση ταυτότητα του «δεξιού αντίβαρου στη συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κακό είναι πως αυτά είναι μπαγιάτικες δεξιόστροφες απαντησούλες  αλλά δεν είναι απάντηση....
• Η κα Γεννηματά «απλώς» ήταν αλλού. Με απίστευτα ωμό τρόπο αγνοούσε τις ερωτήσεις, και έλεγε τα δικά της. Παπαγαλία (κοιτώντας την κάμερα αντί τον ερωτώντα!) με ύφος απαγγελίας ποιήματος σε σχολική γιορτή. Αγνοούσε τις μέχρι χτές δεκαετίες πασοκικής διακυβέρνησης, αγνούσε ποιός έφερε νύχτα τα μνημόνια και τα ΔΝΤ. Ελεγε  τα δικά της τα οποία δεν είχαν απαντήσεις, ούτε αυτοκριτική, ούτε θέσεις , δεν είχαν καν πολιτικό σώμα. Είμαστε εγγύηση για κάτι έλεγε.Γιατί ; Γιατί το λέω εγώ. Ληγμένη εγγύηση..

Ο δημοσιογραφικός κόσμος

Με εξαίρεση κάποιες αξιοπρεπείς στιγμές του κ. Σροϊτερ και της κας Χούκλη κατά τις οποίες έγιναν μια- δύο ερωτήσεις σε επαφή με τη λογική «ελέγχω την εξουσία», η γενική εικόνα ήταν καθρέφτης. Αποτύπωσε με σοκαριστική πιστότητα  την δομική παθογένεια του δημοσιογραφικού αφρού. Κυρίαρχη η ακραία ρηχότητα επί της ουσίας. Όλες- μα όλες!- οι ερωτήσεις ήταν της λογικής και του επιπέδου «τίτλοι ειδήσεων» δηλαδή τα πάντα γύρω από το φαίνεσθαι, το αγοραία κυρίαρχο, το τρέχον. Τα δείγματα εντεταλμένης μεροληψίας έβγαζαν μάτι,  η ασεβώς εγωπαθής οπτική φώναζε, ο ιδεολογικός συντηρητισμός και η απόλυτη ακοινωνησία έβγαζαν μάτι. Οταν όλα αυτά δίνουν αμοιβές 300.000 ευρώ το χρόνο τι περιμένετε να αλλάξει;

Έτσι λοιπόν:

• Η κα Τρέμη ήταν αφόρητα απολύτως αναμενόμενη. Έχοντας τεράστια ιδέα για τον εαυτό της θαρρεί πως το τουπέ και το ύφος «βαρύ πεπόνι» είναι εγκυρότητα. Έκανε ερωτήσεις που θα έκανε οποιοσδήποτε. Κυρίως όμως έκανε προκλητικά φασαρία. Ολοφάνερα εντεταλμένη φασαρία. Ήρθε να πουλήσει τον εαυτό της και να χαλάσει την ΕΡΤ, τσαλακώνοντας συμφωνίες, παρουσιαστή, λογική Πέραν αυτών ένα (πανάκριβο) ταγιέρ αδειανό, μια μπλαζέ μετριότητα.
•   Ο κ Σροϊτερ προσπαθούσε αλλά είναι άγουρος και ήταν φανερό ότι δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν είναι δημοσιογράφος του καναλιού του ή σκέτος δημοσιογράφος. Έχει μια αίσθηση κοινωνίας αλλά είναι δέσμιος ιδεολογικών προκατασκευών κι αυτό τον "κονταίνει"..
•  Η κα Χούκλη ξέρει να παραμένει ψύχραιμη  αλλά αυτό δεν μπορεί να κρύψει ούτε τις πολιτικές προτιμήσεις της (επιλεκτική «οξύτητα» ερωτήσεων), ούτε την "τεχνοκρατική" της δημοσιογραφική φιλοσοφία (μακριά από «ζόρικα θέματα», καλά στρογγυλεμένες προσεγγίσεις , ίσες αποστάσεις εντός του καθεστωτικώς αποδεκτού).
•  Η κα Ζαχαρέα απεδείχθη απολύτως ανεπαρκής. Εξέθεσε την δημοσιογραφία για τις επιπέδου σχολικής εφημερίδας (λογοτεχνίζουσες!!!) ερωτήσεις της και τον εαυτό της για την κραυγαλέα αβανταδόρικη ερώτηση-ασίστ στον ομοϊδεάτη της κ. Μεϊμαράκη. Έπεισε τους πάντες ότι είναι εκεί που είναι για άλλους λόγους που βρίσκονται μακράν-πολύ μακράν- της δημοσιογραφικής ικανότητας.
•  Η κα Κοσιώνη νομίζω ότι έπεισε καθέναν ότι αν έχεις αποδεχτεί το ρόλο του ντόπερμαν του εργοδότη σου («Σκαϊ» εν προκειμένω), και να θέλεις δεν μπορείς να είσαι δημοσιογράφος και ούτε θα γίνεις ποτέ. Ήταν ουσιαστικά και εμφανισιακά κέρινο ομοίωμα δημοσιογράφου…
•  Ο κ. Γιομπαζολιάς ήταν ο συμπαθέστερος γιατί …ήταν αλλού. Αν ήταν νηφάλιος προετοιμάστηκε (αν προετοιμάστηκε …) σε καφενείο και απέδειξε ότι στο ραδιοτηλεοπτικό μας σύμπαν ο καθένας μπορεί να δηλώσει δημοσιογράφος. Αν δεν ήταν νηφάλιος…

Το ότι η χώρα είναι σε κρίση το ζούμε οι περισσότεροι, το βλέπουμε όλοι. Το ότι αυτή η κρίση συναρθρώνεται και περιλαμβάνει εκτός της οικονομίας και το πολιτικό σύστημα και τον πολιτισμό και τα ΜΜΕ κλπ το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι.

Αυτό που είδαμε ήταν μια εικόνα της κορυφής αυτής της απλωμένης παρακμής. Μια εικόνα-υπόμνηση για την ανάγκη κατεπείγουσας και εντατικής αναζήτησης εναλλακτικών ιδεών, δρόμων και πολιτικών. Το ότι οι εκπρόσωποι της αριστεράς, οι ιστορικά φερόμενοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ριζοσπάστες,  δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν ούτε στο ελάχιστο (ούτε καν στο επίπεδο του «ήθους», του τρόπου, της αλήθειας) δείχνει ότι ο δρόμος είναι μακρύς. Αν δεν χαραχτεί όμως , αν δεν ανοιχτεί, αν δεν περπατηθεί τότε η χτεσινή εικόνα ιστορικής και πολιτικής μικρότητας θα παραμείνει ρυθμιστική της ζωής μας.