«Κέντρο» και τα μυαλά στα κάγκελα

Χιλιάδες άνθρωποι ψήφισαν με σφιγμένα χείλη μόνο και μόνο για να αποτρέψουν την συνέχιση του δεξιού εφιάλτη. Κάποιοι το έκαναν και το 2019. Και παρ΄ότι είδαν ότι η δεξιά ήρθε και στην κυβέρνηση και στο Σύριζα υπέκυψαν και πάλι αισθανόμενοι την ανάγκη να μπει ένα φρένο στην νεοφιλελεύθερη εξαχρείωση του μικρονοϊκού wannabe αυτοκρατορίσκου. Μετά την συντριβή χιλιάδες άνθρωποι από το ευρύ χώρο της αριστεράς, ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσουν, κατάπιαν την πίκρα τους και σιωπούν κατανοώντας την κρισιμότητα της νέας προεκλογικής στιγμής. Έβαλαν τα «γιατί» τους στην αναμονή. Όμως οι κεκράχτες, η αρχηγολάγνοι, οι «κύκλοι» όχι μόνο δεν σιωπούν αλλά «τσιμεντώνουν» τα πράγματα με σταλινισμούς ακροκεντρώας κοπής. Φέρονται όπως και το 2019. Με σιωπητήρια (πλην λιβανωτών), επιτροπεία οργάνων και στελεχών (!!!) , νέα εξωθεσμικά παραόργανα με κολλητούς, εγκεκριμένους, τηλεπερσόνες και χτεσινούς αριστεροφάγους. Και πάνω απ΄ όλα με την επιβολή της μονοτροπίας των εκτιμήσεων για την συντριβή. Μια μονοτροπία που θα ήταν πολιτικώς-αναλυτικώς φαιδρή αν δεν αφορούσε τα όνειρα και τους αγώνες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και την ζοφερή πραγματικότητα εκατομμυρίων . Αν δεν αποτελούσε πριμοδότηση της δεξιάς παντοκρατορίας… Δεν είναι λάθος, δεν είναι (μια ακόμα) ατυχής επιλογή. Είναι πραγμάτωση μιας στρατηγικής που μετράει χρόνια, πιθανότατα πριν την ήττα του 2019: Μετακόμιση από τις περιοχές του κοινωνικού και πολιτικού ριζοσπαστισμού προς τις καθωσπρέπει γειτονιές της οικονομικό- πολιτικής χλαπάτσας που όλοι ονομάζουν κέντρο αλλά δυο άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να δώσουν τον ίδιο ορισμό του… Τι κι αν η αιμορραγία από το 2019 (βεβαιωμένη με τους αριθμούς δύο εκλογών, δεκάδων δημοσκοπήσεων και με την έξωση από την Αυτοδιοίκηση , τα συνδικάτα , τα Επιμελητήρια κλπ ) προέρχεται από τον κόσμο της εργασίας και όχι από την «μεσαία τάξη»; Τι κι αν ο κόσμος της εργασίας είναι πρωτίστως αυτός που βλέπει να διαλύεται η ζωή του και μετράει με δεκαετίες πια την βίαιη και ταξικά ιδιοτελέστατη φτωχοποίησή του; Η στρατηγική επιλογή ήταν και παραμένει το «κέντρο». Η θλιβερή (έως την μορφολογία!!!) αντιγραφή προτύπων του ’75, η καταφυγή σε πολιτικά υποδείγματα που η Ευρώπη και η Ελλάδα πέταξαν με τις κλωτσιές έξω από τα προσκήνιο, δεν φαίνεται να προβληματίζει. Έφταιξε η «στρατηγική (!!!;;;) της απλής αναλογικής» (αυτής που νομίζαμε πως είναι το μόνο σύστημα που εγγυάται την ισοτιμία της ψήφου…). Ένας ολόκληρος ιδεολογικός και πολιτικός χώρος εναποτίθεται , σχεδόν με το στανιό, στα πόδια μιας καριέρας. Χωρίς αντίλογο!!!… Χωρίς αντίλογο από τους «μέσα». Γιατί ο «άλλος» αντίλογος έχει πίκρα αλλά έχει χέρια και μυαλά λυμένα… Πάντα άλλωστε η απελευθέρωση έχει στοιχεία πίκρας για εκείνους και εκείνα που ξοδεύτηκαν για να την επιτύχουν. Έτσι δεν είναι;